Bu «dahshatli» voqea uylanganimning beshinchi yili sodir bo‘ldi. Olis shaharning ko‘p qavatli uylaridan birida joylashgan kvartiramga kirib keldim. Xotinim pishirib ketgan bir qozon ovqat (uch-to‘rt kun yeydi, degan-da), ustiga sochiq yopib qo‘yilgan choynak. Bilaman, dasturxonda yumshoq non, pechene, shakar va konfetlar. Bularni tayyorlamay joni nechta?! Jimjit xonalarga bir-bir ko‘z tashlab chiqdim-da, dasturxon oldiga keldim.
Birinchi kun
Bu kunning og‘irligi bilinmadi. Qozondagi ovqatdan ichishim uchun kosa va cho‘michni axtarayotib, biroz asabiylashdim. Kosani ko‘rinarli joyga qo‘yib ketmaydimi, qayerda turishini qayoqdan bilaman?! Choy sovigan ekan. Shunisi yaxshi… Keyin esa to‘shak solishga ham erinib, televizor tomosha qilgan joyimda uxlab qoldim. Tushimda xotinimdan g‘azablandim: «Mehmonga ketishga balo bormidi?! Endi kim ovqat qiladi-yu, kim dasturxonni yig‘ishtiradi?..»
Ikkinchi kun
Ertalab ovqatni isitadigan odam yo‘qligi ta’bimni xira qildi, sovuq holda ichdim. Choy damlashga erinib, vodoprovod suvini simirib qo‘ya qoldim… Ishga ketdim. Kechqurun yana o‘sha ovqat kutib turardi. Bitta toza kosa qolgan ekan, o‘shanga ovqat quydim. Biroq allaqanday hid va yoqimsiz ta’m ishtahamni bo‘g‘di. Achigan shekilli, chiqindi chelakka to‘kib tashladim. Quruq choy topolmaganim uchun bir stakan qaynoq suvga shakar solib ichdim. Pechenelarni yeb tugatib, konfet so‘rib, kino tomosha qildim. Ilk bor xotinimning mehnati haqida o‘yladim. Yo tavba, shakarli qaynoq suv tayyorlab, pechene yegunimcha bir yarim soat vaqt o‘tibdi. Ovqatni vaqtida tayyorlamagani uchun xotinimni koyirdim. «Chuchvara tugish mayda ish, o‘n daqiqa kechikdim», degani uchun ajrashib, boshqa xotin olmoqchi bo‘lganimni eslab, yig‘lagim keldi.
Uchinchi kun
Bir uyum yuvilmagan kosa-tovoq, qozon, shamasini mog‘or bosgan choynak, qattiq non bo‘laklari va ushoqqa to‘la dasturxon… Ishga nonushtasiz jo‘nadim. Tushlikkacha ochlikdan o‘lishdan qo‘rqib, soat o‘nlarda ko‘chadagi oshxonada ovqatlanib oldim. Soat birda esa qornim to‘qligi uchun tushlik qilolmadim. Biroq ish tugashiga ikki soat qolganda, kechqurun ochlikdan qornim surnay emas, karnay chala boshladi. Uyga «Rolton» olib borib, umrimda birinchi marta ovqat pishirdim. Non olib kelish esimdan chiqqani uchun qattiq nonni yeyish oson bo‘lmadi, lekin shunisiga ham shukr. Choy ham damlamoqchi bo‘ldim. Afsuski, choynakning shamasi mog‘arlab ketganini ko‘rib, chanqog‘im to‘xtadi-qoldi.
To‘rtinchi kun
Ertalab yana «Rolton» sotib oldim. Bu — xotinsizlar ovqati ekan. Muzlatkichdan tuxum topdim-da, qaynatib yedim. Tushlikkacha binoyidek yurdim. Demak, harakat qilsa bo‘larkan. Biroq hamkasblarim shunday deyishdi: «Xotiningiz ketib qolganmi? Nega kiyimingiz dazmollanmagan, yoqangiz kir, soqolingiz olinmagan? Buning ustiga ozib ketibsiz?..» Nima deyishga ham hayron qoldim. Xotinim uyda yo‘q, lekin nega soqol olmayapman? Jiz-biz qilish, choy qaynatish, kiyim dazmollash shunchalik qiyinmi?
Kechqurun tuxum qovurib yedim. Afsuski, endi tova ham yo‘q. Uni «bu dunyo»ga qaytarish uchun yuvish kerak, xolos. Lekin kim?
Beshinchi kun
Hammasini o‘zim bajarishga ahd qildim. Uyni qo‘lansa hid bosgan, har joyda «Rolton» qog‘ozlari yotar, yuviqsiz kosa-tovoqlarga qarab bo‘lmasdi. Achimsiq hidning manbaini topdim: chiqindi chelakka uch kun burun tashlangan ovqat bijg‘ib ketgan ekan. Shu kuni ishga kechiksam ham, chelakni bo‘shatib, choynakni yuvdim, choy damlab ichdim. Muzlatkichda sariyog‘ bor ekan, do‘kondan non sotib oldim…
Bu kun ishga odamga o‘xshab bordim. Axir kiyimlarimni ham dazmollagan edim-da… Kechqurun makaron qovurdim. Qozon-tovoqni yuvgunimcha yarim kecha bo‘lishini hisobga olmasak, bu hech qiyin ish emas ekan. Shanba kuni kiyishga toza paypoq yo‘q edi. Paypoq yuvgunimcha xo‘rozlar qichqira boshladi. Agar uy bekasi bo‘lganimda, faoliyatimning birinchi haftasidan tirik chiqmasdim.
Oltinchi kun
Uyni supurdim! Kiyimlarimni bir chiziq qilib dazmollashni o‘rgandim. Uylanganimdan beri birinchi marta tufli tozaladim. Har kuni uch mahal dasturxon yozadigan xotinlarga haykal qo‘yish kerak, degan xayolda ishga jo‘nadim. Xudo xohlasa, ertaga ikki bolam bilan qaytadi. Ham eriga, ham bolalariga qaragan xotin zoti yerlik emas, o‘zga sayyoralik robot bo‘lsa kerak, deb o‘yladim. Kechqurun uyni ag‘dar-to‘ntar qilib, xotinimning pultini axtardim. Agar topsam, shu zahotiyoq qishloqdan uchib keladigan tugmachasini bosmoqchi edim…
Yettinchi kun
Bir tog‘ora kir yuvdim! Pollarni artdim! Qo‘llanmaga qarab, chuchvara pishirgandim, qurbaqaga o‘xshab qolsa ham, yeyishli bo‘ldi. Tushdan so‘ng qo‘shni xotinlar bilan valaqlashib o‘tirsam, uzoqdan xotinim va ikki bolam ko‘rindi. Xursand bo‘lganimdan hushimdan ketib qolibman… Mana, yigirma kundan beri kasalxonadaman. Shifokorlar o‘ta og‘ir mehnatdan ezilgani uchun jismonan majruh va aqlan zaif bo‘lib qolishiga bir soat qolgan ekan, deyishibdi…
Manba: betakrorbuxoro.uz “Zamin” yangiliklarini “Facebook”da kuzatib boring
Ctrl
Enter
Xato topdIngizmi?
Iborani ajratib Ctrl+Enter tugmasini bosingMavzuga oid yangiliklar
AQSH harbiylari orasida o‘z joniga qasd qilish ko‘paydi
Yaxshi pishgan va mazali anor tanlashga yordam beradigan tavsiyalar
Rossiyalik deputat: «Oliy ma’lumotlilarning kurerlik qilishi — vatanparvarlikka zid»
Donald Tramp 27 yoshli Karolin Levittni Oq uy matbuot kotibi etib tayinlamoqchi
Jo Bayden: “Ba’zan xotinim meni kosmosga jo‘natish bilan tahdid qiladi”
Ayrim boshqaruv servis kompaniyalari shartnomalarida asossiz shartlar belgilangani aniqlandi
Endi operatsiyadan so‘ng kesmalar o‘rni ikki barobar tezroq bitishi mumkin
Apple dongdor ikki ayfonini rasman eskirgan deb e’lon qildi
