Ота дуоси...

Begona joy, begona odamlar,biznikiga uncha o‘xshamaydigan urf-odatlarga o‘rganishim uchun ko‘p qiynalishimga to‘g‘ri keldi. Bir yoqda yaqinlarim bilan bordi-keldi yo‘q. Ikkinchi tomondan birin-ketin tug‘ilgan bolalarim. O‘sha kunlarning birida qattiq kasal bo‘lib yotib qoldim. Avvaliga qattiq isitma tutdi. Erim tez yordam chaqirdi. Lekin isitmamni tushiraolishmay, meni kasalxonaga olib ketishdi. Kasalxonada bir oycha yotib qoldim. Uydagilarga xabar berishga yo‘l qo‘ymadim. Ichimda, esa nuqul “otamning qarg‘ishi urdi. Uzoq joyga turmushga berishni istamagani bekor emas ekan”, – deyman. Xali oyoqqa turmasdan,butun badanimga pufakchali toshmalar toshib ketdi. Ko‘rinmagan shifokorim, olmagan muolajam qolmadi. Endi shifokorlar xar kuni o‘zlari uyimga kelib, tekshirib, turli dorilarni tanamda sinab ko‘rishardi. Ayrim xonada xuddi moxovlardek bir o‘zim yotaman. Tovoq-qoshiq, xamma narsam ajratilgan. Bolalarimga yuqib qolishlaridan qo‘rqib, yonimga kiritishmaydigan bo‘lishdi. Bir kuni katta qizim asta eshikdan kirib keldi.

– Ona, sizni sog‘inyapmiz. Ammo dadam kirishga ruxsat bermayaptilar. Siz tuzalmaydigan kasalga yo‘liqibsiz.

Qizim shunday deb yig‘lab yubordi. Unga qo‘shilib men xam yig‘ladim. Shu kecha juda ko‘p yig‘ladim. Yig‘lay-yig‘lay uxlab qolibman. Tushimga oppoq soqolli nuroniy bir otaxon kirdi.

– Yig‘lama, qizim, – dedi sochlarimni silab.

– Ota, deyman unga -. Hamma joyimni yara-chaqa bosib ketgan. Hatto boshlarimgacha yara. – Mayli qizim, xafa bo‘lma. Ertaga ertalab bozorga bor. Bozor aylan, qizim. Shu dam uyg‘onib ketdim. Xonam qandaydir yorug‘ nurga to‘lganini sezdim. Bu nur mening yuragimga oqib kira boshladi. Ruhim yengillashdi. Yuragim hapriqa boshladi. Shu tun tongni betoqat kutdim. Ertalab erim kirib keldi. U mening tashqari chiqishimga aslo ruxsat bermadi. Ustimdan qulflagani eshitildi. O‘rnimdan turishga urindim. Sal holsiz edim. Tushim esimga tushib, boshimni ushladim. Vo ajabo, avvallari suvi chiqib turadigan yaralar o‘rni qotib, qurigan teri uvalanib tusha boshladi. Ko‘zgu oldiga bordim, badanimdagi yaralar rangi sal qoraygandek tuyuldi.

– Qizim, eshikni och, – deya eshikni qo‘llarim bilan ura boshladim. Asta eshik ochildi. Eshik oldida qo‘rquvdan ko‘zlari katta ochilgan qizim turardi.

– Menga pul ber, men bugun bozor qilib kelaman – dedim.

Uyimiz xar yili yarmarka o‘tkaziladigan ko‘cha bo‘yida joylashgan edi. Shu kuni hosil bayrami munosabati bilan o‘tkaziladigan yarmarka ochilganini ko‘chaga chiqqach bildim. Juda quvonib ketdim. Biroq quvonchim uzoqqa bormadi. Birinchi uchratganim yaqin qo‘shnim edi. U meni ko‘rishi bilan aftidan salomlashmaslik uchun tez burilib jo‘nab qoldi. Ko‘chaning ikki tarafida do‘konlarda kartoshka, sabzi, piyoz, qovun-tarvuz sotilayotgan edi. Ammo yonlariga borishim bilan sotuvchilar menga orqa o‘girib olishardi. Bir joyda kartoshkaga qo‘limni tegizishim bilan sotuvchi ayol: – Hoy, iflos qo‘lingni tort”, deb baqirdi. Sal narida turgan sotuvchi kishi esa menga achindi shekilli:

– Opa, keling, mendan savdo qilaqoling. Faqat xafa bo‘lmang, qo‘lingizni tekkizmang, o‘zim eng yaxshilaridan o‘lchab beraman – dedi. Pulimni esa olmadi. Uyga qaytayotib birinchi uchragan cho‘loq tilanchi boboga bor pullarimni sadaqa qildim. U meni uzoq duo qildi. Shundagina ikki soatlardan beri bozorda yurganimni, o‘zimni ancha yengil sezayotganimni payqadim. Qizim eshik oldida meni kutib turardi. Uyga kirganimda qizim yaralarimning o‘rni qorayib qolganini aytdi. Shu o‘tgan bir necha oy ichida birinchi bor o‘zim yuvinib ustimga toza liboslarimni kiydim. Erim ishdan qaytganida men bozordan olib kelgan kartoshkani qovurib stolga qo‘yayotgan edim. U ko‘zlariga ishonmay, bir zum serrayib qoldi. So‘ng otamga mening kasallanganimni aytishdi. Aslida otamni sog‘ingan, uning duoi fotihasini olishni istagan edim.

Manba: mulohaza.uz “Zamin” yangiliklarini “Twitter”da kuzatib boring