Номаҳрам... (17-қисм)

— Бу сафар қандай қочдинг турмадан? — дала ҳовлига етиб келишлари билан кулиб сўради Бек ака Ҳусан акага кўз қисиб. — Шунчалик уддабуронмисан-а?..

— Мени нима учун алдадингиз? — Матназар жавоб бериш ўрнига қовоғини уйиб Бек акага юзланди. — Нега моддани олдиндан айтмадингиз?

— Сен-чи? Кўзинг қаердайди ўшанда? Сўраш керак эди.

— Сиз устимдан кулмоқчи бўлгансиз, биламан.

Бу гап Бек акага ёқмади шекилли бир-икки томоқ қириб қўйди:

— Сен ўзи кимсан? Келиб-келиб сенинг устингдан куламанми? Мендай одамнинг назарига тушганинг учун Худога шукур қилсанг-чи! Агар истасам, аллақачон ўлдиртириб юборардим сени. Бироқ бундай қилмайман. Чунки, сен ҳали кераксан бизга. Турма масаласига келсак, шу йўл билан текшириб олмоқчийдим, холос.

— Хўш, текшириб бўлгандирсиз?

— Албатта. Бугун ваъда қилган уч юз эллик мингни бераман қўлингга. Сен янги иш бошлайсан.

— Қанақа?

— Ўз атрофингдаги дўконлар, ишлаб чиқариш корхоналарини назорат қиласан. Менинг номимдан. Ҳеч ким мушугингни пишт, демайди. Анови пулларга эса хизматчилар ёллайсан.

— Кечирасиз-у, кафолат қани? Ахир, мени ҳозир ҳам турмадагилар қидиришяпти!

— Ҳеч ким қидирмайди сени. Бирпасдан кейин ўзим қўнғироқ қилиб, ўйин тугаганини айтаман уларга. Бўпти, гапни калта қилайлик. Мана бу одам — Ҳусан аканг. Бу ёғига ҳамкорликда ишлайсанлар. Юр, энди сенинг улушингни берай!

— Мен-чи? — бир четда қимтинибгина ўтирган Мардон Бек акага умидвор термилди. — Нима қилай?

— Сен бориб бозорингни қилавер! — Бек аканинг ўрнига жавоб қилди Ҳусан ака. — Эртага кечқурун йигитлар боришади. Улушимизни, албатта, улардан бериб юбор!

— Гап йўқ.

Мардон Ҳусан акага бир қараб олгач, секин ташқарига йўл олди…

* * *

Қариган чоғда шайтоннинг йўлига кирган ёмон. Ботир дўкондор ичкиликка берилганидан бери хаёллари бузила бошлаганди. Айниқса, аввалига Матназар, кетидан Мардон лўмбиллаган Марҳаматни орқаларидан эргаштирганини кўриб ич-этини ерди. Олдин қизи Ҳамида бахтсиз бўлиб қолганини кўриб аламдан ёнганди. Энди у кунларни унутди. Марҳаматнинг келишган қомати қарияни турли орзулар оғушига олиб кирган эди.

— Аниқ шийпон томонга кетди, — кўнглидан ўтказди қария уйига кириб яшириб қўйган юз грамм ароқни шоша-пиша симириб кўчага йўл оларкан. — Орқасидан бораман. Барибир ҳозир ким ёрдам бераркан, деб мўлтираб юрибди. Милисадан яшириниш осон эканми!.. Гапимга кўнса, қабристон қоровули билан гаплашиб, ўша ердан биронта пана жой топиб бераман. Кирмаса… Агар кирмаса, ўз қўлларим билан милисанинг қўлига топшираман…

Дўкондор адашмаганди. Марҳамат шийпоннинг қоронғи хоналаридан бирига кирганча бурчакда биқиниб ўтирар, йиғлаган товуши эшитилиб қоларди.

— Ким у? — даст ўрнидан туриб бурчакка қаттиқроқ қисилди у. — Ким деяпман?

— Менман, — шивирлади дўкондор. — Ботир амакиман.

— Вой, сиз… Бу ерда нима қилиб юрибсиз?

Ботир дўкондор жавоб бермай, Марҳаматга яқинроқ келди.

— Сенинг азобда қолганингни кўриб чидолмадим. Ҳамдард бўлай, деб келдим…

Шу гапни айтиш асносида дўкондор Марҳаматнинг икки қўлини ушлаб, аста ўзига тортди.

— Вой, бу нима қилганингиз? — қўлларини тортмоқчи бўлди Марҳамат. Лекин кучи етмади. — Қўйворинг! Ахир…

— Нега қўрқасан? Менам одамман. Менам эркакман. Сенинг ўша саёқлар билан етаклашиб юрганингни кўрганимда ёниб кетишимни билмайсан. Кел, бу ёғига учрашиб юрайлик! Сени ўзим ишончли жойга яшириб қўяман. Иссиқ-совуғингдан хабар олиб тураман. Ташлаб қўймайман. Фақат… Менинг раъйимни қайтарма!

Марҳамат бошқа пайт бўлганда, шубҳасиз, оғзидан ароқ ҳиди гупириб турган бу қари чолни итариб ташлаган, кўпчиликнинг олдида шарманда қилган бўларди балки… Лекин ҳозирги вазиятда ҳеч нима қилолмайди. Қидиришаётганини, ушлаб олишса, турмага тиқишларини билади. Шу сабабли дўкондорга ортиқча қаршилик кўрсатиб ўтирмади. Пайтдан фойдаланган дўкондор эса уни белидан маҳкам қучоқлаб ахлат сочилиб ётган полга ётқизди…

* * *

— Вой, мен ўлиб қўя қолай!.. — Ботир дўкондор Марҳаматнинг қўйнида ухлаб қолган экан. Эрта тонгда кимнингдир қаттиқ қичқириғидан уйғониб сакраб ўрнидан турди. Не кўз билан кўрсинки, рўпарасида қизи Ҳамида турарди.

Унга кўзи тушган Марҳамат ҳам шоша-пиша ўрнидан турди-да, дўкондорнинг орқасига беркинди.

— Бу нима қилганингиз, ота? — қичқирди Ҳамида. — Нималар қилиб қўйдингиз?..

— М-мен… Қизим, ўзингни бос! Сал кайфим ошган экан. Билмайман… Билмайман…

— Қариган чоғингизда қайси шайтон йўлдан урди сизни? Яна келиб-келиб манови қанжиқ билан-а? Онам билса нима бўлади?

— Қизим, ўзингни бос! Биласан-ку, сени…

— Овозингизни ўчиринг! — юзларини ювиб тушаётган кўз ёшларини арта-арта отасининг сўзини бўлди Ҳамида. — Мен… Мен чидай олмайман бундай иснодга. Мен… Йўқ… Ўзимни ўлдираман. Шунда қутуласан ҳамманг!

У шу гапни айтди-ю, оқсоқлана-оқсоқлана уйи томон югуриб кетди.

— Ҳой, қиз, аҳмоқлик қилма! Тўхта! — Ҳамиданинг ортидан кетиб бораркан, уни тўхтатишга уринарди дўкондор. — Мени шарманда қилма! Отангни адойи тамом қилма!

Қарилик эканми, Ҳамидага ета олмади…

У аллақачон узоқлашиб қишлоқ кўчасига кириб улгурганди…

Дўкондор сўкина-сўкина ҳовлисига кириб келди ва юраги қинидан чиққудек омборларни, машина гаражларини титкилаб Ҳамидани қидиришга тушди.

Ҳеч қаерда йўқ. Хотини ҳам негадир кўринмайди.

— Қайдасан, Ҳамида? — қичқира бошлади у оғилхона томон йўл оларкан. — Нега индамайсан?

Аксига олгандек, оғилхона эшиги ҳам ёпиқ экан.

— Ҳа-а, ичкаридан беркитиб олган, — хириллаган кўйи шивирлади дўкондор. — Қизим, оча қолгин! Ҳаммасини тушунтираман ўзингга! Очсанг-чи! Отангни маҳтал қилмасанг-чи!

Ҳеч ким жавоб қилмагач, эшикни тепа кетди. Очилмади. Шундан сўнг атрофни айланиб йўғон бир хода топди-да, оғилхона эшигига тинимсиз ураверди. Ниҳоят эшик очилди. Дўкондор ходани бир четга улоқтириб жонҳолатда ўзини оғилга урди…

— Қизи-им! Ҳамида-а-а! Нималар қилиб қўйди-инг?! Жон бола-ам!

Дунё азобларидан безиб кетган Ҳамида оғилхонанинг шифтида осилиб турар, юзлари арқон зарбидан кўкариб кетганди.

* * *

Мардоннинг кўзи Ҳамиданинг ўлимидан кейингина очилди. У Марҳамат Ботир дўкондорнинг қўйнида тун бўйи ётиб чиққанини эшитгач, буткул тутақди. Жанозанинг эртаси куни қора дори бозоридаги савдони ҳам йиғиштириб қўйиб, тўппа-тўғри ўша шийпонга йўл олди.

Бахтга қарши у ерда ҳеч ким йўқ эди.

— Ифлос, — деди у овоз чиқариб. — Сени ўз қўлларим билан ўлдираман. Қўлимга тушгин, қанжиқ! Кунинг битди сенинг!

Мардон уч соатча қишлоқни, қишлоққа яқин жойларни эринмай кезди. Ҳеч қаерда йўқ.

Шунда қабристон эсига тушиб қолди.

«— Ҳа, — кўнглидан ўтказди у машинани ўша томон буриб. — Ўша ерда бўлиши мумкин. Бунақангилар қабр ичига кириб ётишданам қўрқмайди…»

Қабристоннинг нариги четида, деворларга яқин ерда улкан чинор бор эди. Шу қадар тарвақайлаб кетгандики, унинг соясида ўтирилса, нариги тарафдан келаётган одам ҳадеганда кўра олмасди.

Марҳамат худди шу ерга беркинган экан. Бошидаги катта оқ рўмолни чинор остига тўшаганича, ер чизиб ўтирган Марҳаматни кўриб Мардоннинг муштлари тугилди. Ўнг қовоғи пирпираб учиб, рангидан қон қочди.

Лекин… Марҳамат Мардонни кўргандан кейин ҳам қимирламай ўтираверди. Ҳатто, қўзғалиб қўймади.

— Қилар ишни қилиб энди ўзингга гўр танлаяпсанми? — унга яқин келиб сўради Мардон. — Менга айтсанг, топиб берардим-ку!

— Бировларнинг кўмагига муҳтож эмасман, — деди Марҳамат ердан бошини кўтармай.

— Шунақами? Қани, унда бир ўрнингдан тур-чи! Мен ўтирган одамга қўл кўтара олмайман.

— Турмасам-чи?!

— Турасан. Турмасанг, мана шу қўлларим билан ўзим турғазиб қўяман.

— Хўш, мана турдим. Кейин-чи?

— Қанжиқ! — унга қарата чирт этиб тупурди Мардон. — Сени ўлдирган савобга қолади.

— Унда… Ўлдиринг! Нега қараб турибсиз?

— Йў-ўқ, — бир қадам ортга чекинди Мардон. — Сени осонликча ўлдирмайман. Қийнаб ўлдираман…

Марҳамат бу гапни эшитиб совуқ кулиб қўйди-да, энгашиб дарахтга суяб қўйган сумкасидан пичоқ чиқарди.

— У ҳолда сени мен ўлдираман! — пичоқни Мардонга тўғрилаб аста яқинлаша бошлади Марҳамат. — Сенлар эркакмидинг? Акангам, сенам бир гўрсан! Хотинчалишсан! Энди ўзингдан кўр ҳезалак! Менга уйланаман, деб алдаганинг учун…

— Нима? — Мардон кутилмаганда чўнтагидаги наганни чиқарди-ю, яшин тезлигида ўқлаб Марҳаматга йўналтирди. — Сен қанжиққа-я?! Ҳозир… Ҳозир… тўғрилаб олай, ўлиминг яқин сенинг! Мени пичоқлармиш бу мегажин!

Мардон чўнтагидан овоз пасайтиргични олиб тўппончанинг уч қисмига кийдирди. Шундан кейингина орқага тисланиб борган ҳолатда ўзини таъқиб этиб келаётган Марҳаматга тўғрилаб тепкини босди.

Тўппонча тиқ этган товуш чиқарди, холос. Аёл ток урган каби орқасига қулади.

Мардон эса, эҳтиёт шарт яна бир марта унинг кўксини мўлжаллаб отгач, мурдани дарахт панасига ётқизди. Устига боягина ўзи бошига ўраб турган рўмолни ташлади…

Манба: hordiq.uz “Замин” янгиликларини “Twitter”да кузатиб боринг