Сардор болалигидан рассом бўлишни орзу қиларди. У қоғоз ва қалам билан соатлаб ўтирар, ранглар орқали ўз ҳис-туйғуларини ифода этарди. Лекин ота-онаси унинг бу иштиёқини қўллаб-қувватламасди.
— Рассом бўлиб тирикчилик қила олмайсан! — дерди отаси.
Сардор уларнинг гапларига қулоқ солди ва санъатдан узоқлашди. У муҳандислик ўқишга кирди, бироқ юрагида доимо бўёқлар ва мойқаламлар учун жой бор эди.
Йиллар ўтди. Сардор муваффақиятли муҳандис бўлди, лекин ҳеч қачон ўзини бахтли ҳис қилмади. Бир куни у болалигида чизган эски дафтарини топди. Расмларни кўриб, юраги ўртанди.
— Мен нима учун ўзимни унутдим? — деб ўйлади у.
У эртаси куни ишини ташлаб, эски орзусига қайтди. Бир неча йилдан кейин унинг картиналари бутун дунёга машҳур бўлди.
Ҳаётда энг катта йўқотиш — бу орзуларидан воз кечишдир.
Ctrl
Enter
Хато топдИнгизми
Иборани ажратиб Ctrl+Enter тугмасини босингМавзуга оид янгиликлар
