Кўчада, ишхонада ёки ижтимоий тармоқларда айрим одамлар доим омадли, бахтли ва “юлдуз”дек чарақлаб кўринади. Улар гўёки ҳар доим тўғри жойда, керакли вақтда бўладилар. Бундай одамларни кўриб, кўпчилик: “Нега мен эмас?” деб ўз-ўзига савол беради.
Аслида омаднинг замирида кўпинча кўзга кўринмас меҳнат, тайёргарлик ва ички таянч туради. Омадли кўринган инсонлар кўп ҳолларда имкониятни кутмайди — улар имкон яратади. Улар ўз устида ишлайди, атрофдагилар билан илиқ муносабатда бўлади ва энг муҳими — ҳаракатдан тўхтамайди.
Психологлар фикрича, “омад” бу нафақат ташқи омил, балки ички руҳий ҳолат. Ўзига ишонган, таваккал қилишдан чўчимайдиган, ҳар бир имкониятни синчковлик билан кузатиб борадиган одамлар — омадга яқин туради. Уларга омад эмас, улар омадга яқинлашади.
Меҳмон гуруҳидаги фойдаланувчилар ушбу мақолага изоҳ қолдира олмайди.
