Номаҳрам... (6-қисм)

Марҳаматни биринчи бор кўрганидаёқ, Қулматнинг кўз қарашлари, ўзини тутишлари бирдан ўзгарди. Матназарга янада кўпроқ меҳр кўрсата бошлади. Шаҳарга бориб-келиш харажатларигача ўз бўйнига олди. Бироқ мақсади битта эди. Бу қадар кўҳлик аёлни бир марта бўлса-да, қўйнига солиб ётиш ҳаракатига тушиб қолганди. Айниқса, Марҳаматнинг кўйлак остида кўпчиб турган бўлиқ сийналарига, атлас лозим ичкарисидаги лопиллаган сонларига зимдан назар солгани сайин эҳтироси жўш урар, қани энди иложи бўлса-ю, шу лаҳзадаёқ таппа босгиси келарди…

— Э, ошна, — деди Матназарга икки болани шаҳардаги болалар уйига жойлаб, ортга қайтишаётганда. — Йўл-йўлакай ўйлаб кўрдим. Обдон мулоҳаза қип чиқдим. Барибир сизларга шийпонда яшаш тўғри келмас экан. Биласан-ку, кун ўтиб далалар одамга тўлади. Дуч келган одам сизларни масхаралаб кетиши мумкин. Турли гап-сўзлар кўпайиши мумкин… Келинглар, яхшиси, менинг янги ҳовлимда яшаб туринглар!.. Ҳозирча кўчиш ниятим йўқ. Худо берса, қиморда омадинг чопиб сенам бир уй қурарсан. Ажабмас, анави чўлоғинг фалокатга учраб… Худо асрасин, Худо асрасин!.. Ҳа, энди буям бир гап-да, ошна!.. Нима дединг?..

— Сендай дўстим борлигидан фахрланиб кетдим, Қулмат!.. — сал қурса кўзларига ёш олаёзди Матназар. — Биздан қайтмаса, Худодан қайтсин сенга!..

— Нега энди Худодан бўларкан? — кулди Қулмат. — Сен катта қиморбоз бўлганингда қайтарасан… Буёғини менга қўйиб беравер!.. Тўғрими, келин?..

Марҳамат ҳамон ерга қараганча жим борарди. Қулматнинг билинар-билинмас кўз қисганини кўрмади.

Шунчаки… Бош ирғаб қўя қолди…

* * *

Қулмат шу куни кечқуруноқ Матназарни ёнига олиб уч қишлоқ нарига жўнади. Катта ўйин бор экан.

Улар йўл-йўлакай гаплашиб келиб қизилга бўялган темир дарвоза рўпарасида тўхташди.

— Мана шу ер бизнинг «ишхона», — деди Қулмат кўз қисиб. — Агар сенам астойдил ихлосминан шу ерга қатнасанг, албатта одам бўласан.

— Тўхта, бу ерда мен танийдиган одамлар ҳам борми? — сўради Матназар. — Тағин қишлоқ атрофларидан биронтаси бўлса, гап тарқатиб юрмасин.

— Йўқ, бу ерда ҳар ердан келган одамлар ўйнайди. Ишонасанми, деярли ҳаммаси шаҳарликлар. Фақат мен-у, уй эгаси холос шу ердан.

— Унда қўрқмасаям бўларкан. — чуқур нафас олиб остона ҳатлади Матназар. — Қани, кўрай-чи, қандай ўйин кўрсатаркансизлар…

Ҳовли оддий эди. Кенглиги Матназарнинг ҳовлисидан ҳам кичикроқ. Айлана атрофга ток экиб ташланган. Фақатгина битта хонанинг чироғи ёниқ. Ичкаридан кимларнингдир хандон отиб кулгани эшитилиб турарди…

— Ассалому алайкум!.. — Қулмат хонага кирибоқ қўлини кўксига қўйди. — Жамоат жам-ку!.. Мана, сизларга меҳмон опкелдим. Ўзимизнинг одам. Томоша қилмоқчи ўйинни.

— Ишончлими ишқилиб? — тўрда ўтирган бақалоқ, чап юзида билинар-билинмас чандиғи бор ўрта яшар эркак луқма ташлади. — Гуллаб юрмасмикан кўча-кўйда?..

— Нима деяпсан, Қодир? — қўл силтади Қулмат. — Мен сотқинни бошлаб юрмайман-ку!..

— Э, шуни гапига қулоқ солиб ўтирибсанми, Қулмат? — дея ўрнидан турди новчадан келган, сариқ соч бир йигит. — Гапираверади-да бу!.. Қани, меҳмон, танишайлик!.. Мурод.

— Матназар.

— Қани, ўтиринг!..

Матназар секин кўрсатилган жойга ўтирди. Фотиҳа қилингач, уй эгаси бўлса керак, патнисга бир шиша ароқ, тўрт-бешта пиёла келтирди-да, дастурхонга қўйди.

— Ўзинг бўласан, Нодир! — деди унга Қулмат. — Тезроқ бўл, кутишга вақт йўқ!..

Нодир деганлари итоаткорона қўлига шишадаги ароқни олиб очди ва пиёлаларга тўлдириб-тўлдириб қуйди.

— Хў-ўш, аввал меҳмондан кўрамиз-да-а?.. — Қодир кулимсираб биринчи пиёлани Матназарга узатди.

— Йўғ-э, ўзларинг бемалол олаверинглар!.. — деди Матназар хижолат тортиб. — Мен…

— Ол, ошна! — уни туртди Қулмат. — Қиморда аввал боши ароқ ичилади. Бўлмаса, қўл қалтираб ошиқни ўзинг истагандай тик туширолмайсан. Ол!..

— Мен қимор ўйнамайман-ку, Қулмат!.. Кел, кейинроқ ичай!..

— Олсанг-чи!..

Матназар қаршилик кўрсатиш бефойдалигини сездими, индамай қўлига ароқ тўлатилган пиёлани олди…

* * *

— Сизлар гаплашиб ўтира туринглар, мен ҳозир ярим соатда келаман! — Қулмат кайфи ошиб, астойдил гапга тушиб кетган Матназарга бир қараб қўйди-да, ўрнидан турди. — Бориб келадиган ишим бориди.

— Вей, бошламаймизми ўйинни? — Қодир норози тўнғиллади. — Одам сиқилиб кетди-ку!..

— Биринчи партияни менсиз ўйнаб тураверинглар!.. Кейингисига қўшиламан…

— Бўпти, фақат узоқ қолиб кетма!..

Қиморбозлардан бири Қулмат чиқиб кетиши билан дастурхонни бир четга суриб, дераза токчасидаги ошиқларни қўлига олди…

Қулмат эса, мана шу лаҳзаларда фақат Марҳаматни ўйлар, илдам-илдам қишлоқ томон кетиб бораркан, икки хаёли аёлни нимадир қилиб эритиш-у, мақсадига етиш эди…

Ниҳоят қишлоқлар ортда қолиб ўзининг янги қурилган, ҳали дарвоза ўрнатилмаган уйига яқинлашди. Бу ернинг Қулматга ёқадиган томони ҳам маҳаллалардан анча узоқлиги, икки тарафи дала, қачон қараса, ғир-ғир шабада эсиб туриши эди. Ана, Марҳаматнинг олдига кириб борсаям, қаерга кетяпсан дейдиган одамнинг ўзи йўқ…

Қулмат эҳтиёт шарт орқага ўғринча қараб олди. Ҳеч зоғ йўқ. Ичкари уйнинг чироғи ўчмаганига қараганда, Марҳамат ухламаганга ўхшайди.

У оёқ учида юриб дераза қаршисига борди. Секин мўраласа, Марҳамат ёнбошлаган кўйи қандайдир китобни ўқиш билан банд…

Қулмат секин даразани чертганди, Марҳамат сесканиб ўрнидан туриб кетди…

— Қўрқиб кетдингизми? — очиқ деразадан бошини суқиб сўради Қулмат. — Шунчалик ҳам қўрқоқ бўладими одам, Марҳаматхон?..

— Вой, сизмидингиз?.. Хўжайиним қани?..

— Хўжайинингиз иш ўрганяпти.

— Сиз-чи?.. Қолмадингизми?..

— Ичкарига кирсам майлими?.. — кўзларини хиёл қисиб аёлга тик боқди Қулмат. — Ҳарқалай, бу ерда туришим ноқулай…

— Йўқ… Қўрқаман…

— Нимадан?.. Мен одам емайман.

— Биламан.

— Унда нимадан қўрқасиз?

— Хўжайин…

— Э, қизиқмисиз?.. Айтдим-ку, у иш ўрганяпти деб!.. Мен қайтиб борсам, рухсат берсам, ана ундан кейин келади.

— Менда бирор ишингиз бормиди? — сўради Марҳамат ердан кўз узмай.

— Ҳа, ишим бор. Майлими кирсам?

— Ҳозир эшикни очаман…

Қулмат эшик очилиши билан яшин тезлигида ичкари кириб эшикни ичкаридан тамбалади-ю, Марҳаматни бағрига тортди.

— Й-йўқ… Нима қиляпсиз?.. Қўйворинг!.. — Марҳамат силтаниб Қулматнинг қучоғидан чиқмоқчи бўлар, аммо кучли қўллар аста-секинлик билан кийимларини ечишига қаршилик кўрсата қолмасди…

* * *

Кўча кўрган аёлдан ҳамма нарсани кутса бўларкан. Қулмат бу дўмбоқ аёлни ярим соатча қучоғида олиб ётгандан сўнг шундай хулосага келди.

Марҳамат унинг бағрида бутун дунёни унутгандек, ютоқиб-ютоқиб юз-кўзларидан ўпар, Қулмат бўса олишни бошлаганда эса, энтикиб-энтикиб кетарди-да, бошини орқага ташлаб кўзларини юмиб оларди…

Шу кўйи икковлари ярим соатдан мўлроқ «олишишди…»

— Энди бугундан эътиборан меники бўлдинг, жонидан! — дея оҳиста Марҳаматнинг узун сочларидан тортиб қўйди Қулмат. — Ҳақиқатан зўр экансан. Тан бердим сенга. Майли, ўша сўтакни қиморбоз қилиб тайёрлайман. Фақат сен учун… Шу вақт орасида бўлса, сен мени хурсанд қиласан…

— Очиқча ўзингизники қилиб олишниям йўли бор. — айёрона кулиб қўйди Марҳамат.

— Қанақа йўл экан?

— Қиморда мени хўжайинимдан ютиб оласиз.

— Ҳадеб хўжайин деявермасанг-чи!.. — кутилмаганда жеркиб ташлади Қулмат. — Нимаси хўжайин ўшанинг?..

— Никоҳидаман ҳарқалай, буниям эсдан чиқариб қўйманг-да, ака!..

— Хўп, мен ютволдим ҳам дейлик. Ундан кейин-чи?

— Ундан кейинми?.. — Марҳамат бироз ўйлаб тургач, давом этди. — Зўр бўлса, қайтариб ютиб олади.

— Мана бу фикринг жа ёқди менга. Маладес. Мен-чи, Матназарни шундай боши берк кўчага олиб кириб қўяманки, ўзинг туриб балли дейсан. Фақат бир шартим бор. Сен аралашмайсан!..

— Жинни бўлибманми аралашиб? Эркакларнинг ишими, ўзлари ҳал қилаверишсин…

— Хўп, энди мен борай. Эртага кечаси яна келаман. Эшигингни қулфлаб олмагин!.. Манави пулларни олиб қўй! Камчилигингга ишлатарсан…

— Фақат эҳтиёт бўлинг! — тайинлади Марҳамат. — Тағин кайф устида оғзингиздан гуллаб қўйманг! Нима бўлгандаям, эркак киши. Нафсонияти бор…

Манба: Hordiq.uz “Замин” янгиликларини “Twitter”да кузатиб боринг