RFU Başkanı Aleksandr Dyukov, Rus futbolunun uluslararası arenaya dönüşünün sözde kaçınılmaz olduğunu vurguluyor: IOC yolu açtı, bazı federasyonlar kapıyı yavaş yavaş aralıyor, FIFA ve UEFA da süreci olumlu değerlendiriyor. Söylem moralli. Ancak “olumlu değerlendirme” ile “fiilî izin” arasında, üç yıllık izolasyon kadar büyük bir mesafe var. Bunu euro-football.ru bildiriyorbildiriyor.
Dyukov’un temel tezi şu: gelecek yıl IOC’nin ardından futbol düzenleyicileri de Rus takımlarının resmî turnuvalara katılmasına imkân verecek kararlar alacak. Burada “döneceğiz” tonlaması önemli: garanti yok, anlaşma yok; sadece umut ve varsayım var. Aradaki fark ise çok büyük.
RFU başkanı 2023 sonundaki durumu örnek gösteriyor: FIFA, U-17 millî takımlarına getirilen kısıtlamayı kaldırmıştı. Evet, kâğıt üzerinde kaldırdı. Peki pratikte bu takımlar nerede? Yine de kura listelerine alınmadılar, “teknik çözüm bulunamadı” bahanesiyle konu donduruldu. İki yıl geçti, durum aynı. Şimdi ise bu kez her şeyin farklı olacağına inandırmaya çalışıyorlar.
Zürih ve Nyon’dan gelen olumlu sinyaller kulağa hoş geliyor. Ancak futbol judo ya da eskrim değil: burada para da, ilgi de, siyasi baskı da başka bir düzeyde. Futbolda her karar yalnızca sporla değil, büyük siyaset ve iletişim hesaplarıyla da ölçülür.
Somut bir tarih de var: Uluslar Ligi kura çekimi 12 Şubat’ta yapılacak. İlk listede 54 millî takım var, Rusya yok. Başvurular 9 Ocak’a kadar verilecek—çok yakın bir tarih. Böyle bir zamanda RFU yine “umut ediyoruz” diyor: Dyukov, FIFA ve UEFA’nın bir sonraki kuralarında Rus takımlarını dahil etmenin bir yolunun bulunacağına inanıyor.
“Umut” kelimesi yine tekrarlanıyor. Ve tam da bu, şimdilik iyimserliğin temelinin ne kadar kırılgan olduğunu gösteriyor.
Aralık arasının kendisi de tabloyu netleştirdi: FIFA Doha’da konsey toplantısı yaptı, Kıtalararası Kupa’yı düzenledi, ancak Rusya meselesi pratik olarak gündeme gelmedi. Tatiller var, takvim sıkışık—bunlar bahane olabilir. Ama gerçek bir siyasi irade olsaydı, hem zaman da hem format da bulunurdu. Sonuçta şu görüntü ortaya çıkıyor: temas var, diyalog var, değerlendirmeler “olumlu”, ama karar yok.
RFU’ya göre uluslararası federasyonlarla yürütülen diyalog, IOC tavsiyelerine yönelik olumlu yaklaşımı doğruluyor. Peki. Ama “olumlu yaklaşım” hareket değildir. Dün U-17’de de aynısı oldu: değerlendirme yapıldı, ardından “teknik olarak imkânsız” yanıtı geldi.
Dyukov bir noktada haklı: genel bir trend var, kapılar yavaş yavaş açılıyor, IOC güçlü bir sinyal verdi. Ancak futbol bu sürecin ön sırasında değil; aksine geriden geliyor. Sebep basit: futbolla ilgili kararlar sadece spor yöneticilerinin odalarında alınmıyor. Hükümetler, sponsorlar, televizyon kanalları, kamuoyu da söz sahibi; her adım önceden “on hamle” hesaplanıyor.
Örneğin 2026 yazında “Zenit” ya da “Krasnodar”ı Avrupa kupalarında görmek mümkün mü? Teorik olarak—evet. Ama pratikte bu, çok büyük şartlara bağlı: iç saha maçlarını nerede oynayacakları, vize meselesi, rakip kulüplerin olası boykotu, güvenlik ve lojistik. Bunların hepsi, kulüplerin ve federasyonların daha önce defalarca karşılaştığı engeller.
Dyukov, RFU’nun elinden gelen her şeyi yaptığını söylüyor—buna inanılabilir. Ama bu yeterli mi? Üç yıl önce Asya Konfederasyonu’na geçiş tartışılmıştı; şimdi ise RFU başkanı UEFA’da kalmanın tek doğru yol olduğunu vurguluyor. Belki öyledir, ancak sonuç şimdilik sıfır: üç yıl “askıda” kalmak, üç yıl uluslararası rekabet olmadan.
En acı darbe ise gençlik futboluna vuruyor. Bir futbolcu kuşağı uluslararası maç deneyimi olmadan kalıyor—bunu sonradan telafi etmek mümkün değil. Akademi antrenmanları, iç lig maçları var; ama gerçek baskının ve gerçek bedelin olduğu uluslararası karşılaşmaların yerini hiçbir şey tutamaz.
Dyukov’un iyimserliği anlaşılır: bunu göstermek zorunda. Ancak iyimserlikle gerçek durum arasında uçurum var. 2026 dönüş yılı da olabilir, bir başka bekleyiş yılı da. Şimdilik net bir plan, net bir mekanizma, net bir tarih yok—sadece umut, değerlendirme ve varsayımlar var.
Rus futbolu elbette bir gün geri dönecek. Mesele sadece ne zaman olduğu. Bugünkü tabloda kesin bir süre söylemek, ya başkalarında olmayan gizli bilgiye sahip olmak ya da isteği gerçek diye sunmaktır. Son yılların tecrübesi ise temkin gerektiriyor.
“Zamin”i Telegram'da okuyun!
Меҳмон grubundaki ziyaretçiler bu yayına yorum yapamaz.
