Бир кечалик келинчак… (20-қисм. Иккинчи фасл)

Насибанинг хонадони шу тобда Яратган эгамнинг зулматини эслатарди. Ташқарида зоҳир тун шарпаси қалблардаги зулмат қаршисида ожиздек эди.

Бир ёқда Нафосат ая ув тортиб йиғласа, сўрининг бир бурчагида Насиба ўз ёғида қовриларди. Улар бир-бирларини юпатишга ожиз қолишганди. Юпанч изламасдилар. Ҳар ким ўз хаёллари-ю, дардлар денгизига шўнғиганча сўзсиз, имо-ишораларсиз сузарди.

Охири Насибанинг тоқати тоқ бўлди. Билолнинг қилиб юрган ишлари, тоғаси тутиб қўйган номақбул йўл, хиёнат бағрини кемириб, у ҳам онасига қўшилиб йиғлай бошлади.

— Қўй, йиғлама, қизим, — дея Насибани овутишга тутинди Нафосат ая. — Бу дунёнинг кўргиликлари кўп. Ҳар бирига ўлиб-тирилаверса, ер юзида бағри бут одамнинг ўзи қолмайди. Бўлар иш бўлди. Энди буёғига Билолни қандай қутқариш ҳақида ўйлайлик, жон қизим! У шўрликда айб йўқ, ғўрлик қилган, сен-у мени балодан қутқараман деб ўзи тиғ остига тушди. Қўл қовуштириб ўтираверсак, қандай бўларкин? Худонинг ғазаби келмасмикин?

— Худо ғазабини шундоғам сочиб бўлди бизга, — деди Насиба йиғлашдан тўхтаб. — Бундан ортиқ ғазаб бўлармиди!? Дўст, жигар деб юраверибман. Улар эса оёғимга болта уришдан бошқасига ярамади.

— Пул ўлсин, пул, — деди қизини қучиб Нафосат ая. — Ҳаммасига мана шу ўлгур айбдор. Қандай тоғанг бориди-я! Фурқатникидан келганингда жон олиб жон берганди. Сўйиб ташлашга тайёр эди сени хафа қилганларни. Энди эса… Норматнинг кўзини кўр, қулоғини кар қилибди шу пул. Ана, энди юраверади чориғини зўрға судраб.

— Мен тоғамга ёмонлик қилмадим-ку, ойи! Нега у менга ёмонлик қилди? Нимага дўст-душманнинг олдида юзимни ерга қаратди? Шу тоғам учун жонимни фидо қилишгаям тайёр эдим-ку!

— Худога солдим униям, — деди Нафосат ая кўз ёшларини енгига артиб. — Бизниям кўриб турибди. Ҳеч кимга ёмонлик тиламадик. Сен ёш, ёлғиз бошингминан, не азобларда оёққа тургандинг. Сувлари саттанг-а пишқириб оққан анҳорлардан лойга ботиб «мол» ташиганингда биттаси бориб қўлингдан тортволмаганди. Ҳа-а, худо бор, ўзи беради жазосини! Йиғлама, куйинма!..

Насиба нимадир эсига тушгандек даст ўрнидан турди-да, қўл телефонини олди ва керакли рақамларни тера бошлади.

* * *
— Ҳа, — деган таниш овоз янгради гўшакдан. — Ким бу?

— Танимадингизми, ака, — деди Насиба ҳорғин оҳангда. — Мен Насибаман!

— Қайси Насиба? Мен унақа одамни танимайман.

— Наҳотки? Ахир…

Афсуски, телефон ўчирилди.

— Мараз! — дея зарда билан телефонни сўрига улоқтирди Насиба. — Прокурориям танимай қопти! Кечагина қўлимдан бир дунё пулни санаб олганда таниганди. Энди танимай қопти…

Шу пайт телефони безовта жиринглай бошлади.

Насиба ҳовлиқиб сўрига чиқди-да, рақамга боқди. Бегона рақам. Танигандек бўлди-ю, эслай олмади.

Умуман, ҳозир фарқи йўқ эди. Қаердандир бир тутамгина таянч изларди.

Умид билан гўшакни кўтарди.

— Мени танидингми, жоним?..

Бу Фурқатнинг товуши эди.

Насиба ўзи учун жирканч овозни эшитгандаёқ гўё сочлари тикка бўлиб, ниҳоятда асабий лаб тишлаб олди.

Телефонни қайтадан нарига ирғитмоқчи бўлди.

Аммо ундай қила олмади.

Умид йўл бермади.

Фурқатнинг қўнғироғи қанчалар кутилмаган, овози жирканч бўлмасин, барибир умид қилди.

Ҳозирги аҳволида умиддан бўлак туйғу қалбини забт эта олмаётганди.

— Сизга нима керак? — сўради совуққонлик билан Насиба. — Нега қўнғироқ қиляпсиз?

— Бошингга мушкул иш тушибди деб эшитдим-у, чидаб тура олмадим, — деди Фурқат. — Агар хафа бўлмасанг, изн берсанг, сенга ёрдам бермоқчиман, ишон! Тағин ўзинг биласан. Агар бир қарорга келсанг, шу рақамга чиқарсан! Хайрлашмайман.

Алоқа узилгач, Насиба онасига ер остидан разм солди. Ундан бирор жўяли гап кутди.

Нафосат ая унинг ким билан гаплашганини билмайди. Қаердан жўяли гап айтсин?

Шу ўй миясига урилгачгина, Насиба сергак тортди.

— Фурқат қўнғироқ қиляпти, — деди у Нафосат аяга дардли боқиб. — Ёрдам бермоқчиймиш.

— Оббо, энди шуниси етмай турувди, — деди Нафосат ая. — Балога йўлиқтирганлари эсидан чиқибдими? Ёрдам берармиш…

— У адашган, — деди Насиба қайсарлик билан. — Одам адашиши мумкин-ку!

— Адашса, сенинг балога гирифтор бўлишинг эвазига адашган! Ҳалиям ўшанинг овозини эшитсанг, безовталаниб қоласан-а, қизим! Ўтмишинг ёдингдан чиқдими?

— Чиққани йўқ. Нега чиқсин? Мен… Ҳозир қандай бўлмасин Билолни чиқариб олишим керак қамоқдан. Ёш умри хазон бўлади. Келажаги жувонмарг бўлади.

— Фурқат чиқариб бериб бўпти уни, — деди Нафосат ая. — Ҳалиям соддалигинг қолмади! Ахир, у наркоман, бойнинг боласи. Нима қилиб бўлмасин сенинг бор будингни тортиб олгиси келади. Ундайларга карқуноқдан булбул чиқиши алам қилаверади. Ишон, ундайлар ҳеч қачон камбағалга дўст бўлмайди-и!!!

— Менга дўстлигининг ҳечам кераги йўқ. Билолни қамоқдан чиқаришда ёрдам қилса бўлдийди.

— Билмайман, ўзинг ўйла, ўзинг фикр қил. Мен миямга келганини айтдим.

Насиба кўнглининг бир четида учқун чақнаган каби шоша-пиша ўрнидан турди-да, хонасига йўл олди.

Кирганданоқ эшикни ичкаридан тамбалаб, Фурқатнинг рақамини терди.

— Ҳа-а, намунча хомушсан, жоним? — сўради Фурқат ғўлдираш аралаш.

Насиба билдики, у наркотик қабул қилган. Лекин ҳозир бунинг аҳамияти йўқ эди. Умуман, Фурқатнинг қай аҳволда бўлиши уни қизиқтирмаётганди.

— Телефон қил дедингиз, мана, қилдим, — деди у шивирлаб. — Нима ишингиз бориди?

— Иш мендамас, сенда, — деди Фурқат. — Билиб турибман, шу паллада фақат Билол ҳақида қайғуряпсан. Арзанда эринг қамалиб қолди. Агар ҳаракатингни қилмасанг, камида 20 йилга кетади. Гапим тўғрими ё ҳалиям ноҳақманми?

— Шунинг учун телефон қилибмидингиз? Устимдан кулиш учун бошқа вақт топилмадими?

— Вей, сен ким бўпсанки, устингдан кулсам? Сал пастроқ тушсанг, яхши бўларди. Ҳарқалай, қачонлардир эр-хотин бўлганмиз.

— Илтимос, бунақа бўлар-бўлмас гапларни гапириб бошимни қотирманг. Сизниям, мениям кимлигимизни худо билади. Кўриб турибди.

— Тўппа-тўғри. Худо кўриб турибди. Кўр, мен ҳақ эканман, шунинг учун худо менга ғазабини сочмади. Бизнесим зўр кетяпти, қўлимни қаерга узатсам етяпти. Сен-чи? Сенинг ишларинг ёмон. Жар ёқасида турибсан. Кейин-чи, Билол қамалишиминан қутулиб ҳам қолмайсан. Эрта-индин прокуратура босади дўкон, цехларингни. Ана унда аҳволинг жудаям ночор бўп қолади, жоним! Шуларни ўйлаяпсанми?

— Менинг ҳисоб-китоб ишларим жойида, — деди Насиба бўш келмай. — Текшираверсин. Қўрқадиган ерим йўқ.

— Эҳ, ҳалиям қайсарлигинг қолмабди. Майли, солиқдан, бошқа ташкилотлардан камчилик, хато бўлмаслиги мумкин. Лекин бошқа ишлар-чи? Масалан, агар мен айтгандек йўл тутмасанг, менам прокуратурага битта ариза ташлаб қўяман. Биласанми, нима дейман? Боягина ўша арзанда эринг менинг қўлимдан 15 минг долларни қуртдай қилиб санаб олди. Пулларни сенга берди. Аниқ биламанки, ҳозир ўша пуллар сенда. Демак, бармоқ излари сеники ва Билолники. Ўша арзандангнинг ёнидаги югурдакларниям танийман. Пулни эса сенинг буйруғинг билан зўрлик қилиб олганини ёзаман. Бу «заказуха»га айланиб кетади, жоним! Қўрқмайсанми?

— Маразийдинг, маразлигингча қопсан, — деди Насиба нафратини яшира олмай. — Энди бу йўлга ўтдингми?

— Сенлама, — деди Фурқат янада жонланиб. — Мендан қарздорсан. Қарзинг шунақанги кўпки, уни доллар билан ҳам, евро билан ҳам ўлчаб бўлмайди. Сен узишинг керак ўша қарзингни! Қарз қиёматга қолмаслиги керак. Агар узсанг, тўрт томонинг қибла! Хоҳлаган тарафингга учавер! Ҳеч ким ортингдан қувламайди. Хўш, етиб бордими гапларим?

— Мақсадингни айт, — деди Насиба жаҳлдан ёрилгудек бўлиб. — Қанча берсам, унинг ўчади? Айт! Фақат гапни айлантирмасдан айт! Нафсинг қанча тилаяпти?

— Ёнингда ҳеч ким йўқми?

— Йўқ, тезроқ гапир! Сен билан лақиллашишга вақтим ҳам, хоҳишим ҳам йўқ.

— «Сен»ламасанг яхши бўларди. Ўзидан каттани «сен»лаш яхшимас.

— Сендақалар «сиз»лашга арзимайди.

— Шунақами? Бўпти, бунисигаям чидаймиз.

— Тезроқ айт кўнглингдагини. Гапни чўзма! Эркакмисан ўзи?

— Ў, мана шу гапинг мени жуда ранжитди-да! Эссиз, мени ҳали отам ҳам бунчалик ҳақоратламаганди. Яхши иш қилмадинг.

— Хўп, гапиринг. Нотўғри гапларим учун узр! Фақат тезроқ айтинг муддаоингизни!

— Ана энди ўзингга келдинг. Хў-ўш, энди сен хоҳлагандай муддаога ўтамиз. Хуллас, сен менинг туйғуларим билан бир вақтлар ўйнашиб қўйгандинг. Биринчи айбинг шу. Иккинчиси, худо раҳмат қилгур ўша ярамас Нодир билан бирга менга хиёнат қилгансан. Сенга ўша пайтлардаёқ айтгандим хиёнатни кечира олмаслигимни. Аммо сен қулоқ тутмадинг. Ғўрлик қилдинг. Бу иккинчи айбинг. Учинчиси, мана, Билол деган арзандангнинг қилган ишлари… Дўстларимнинг олдида мени бир тийин қилдиларинг иккаланг бир бўлиб. Майли, нимаям дердим?!. Ўша гап, агар шартимни бажарсанг, тинч қўяман. Кўнмасанг, мендан хафа бўлиб юрма. Биласан, мен ҳаётда ютқазишни ёмон кўраман.

— Хўп, айтинг шартингизни! Пулми?

— Пулингни бошимга ураманми? Бошқа нарса.

— Айтинг, нима? Намунча чўзғиладингиз?

— Биласанми, бир дўстим бор Нозим деган. Жуда «крутой» бола ўзиям. Аммо бахти чопмаган менга ўхшаб. Хуллас, ўша Нозим билан ётиб берасан. Мен эсдалик учун видеога олволаман. Баҳс бойлагандик уминан. Сени тўшакда «ас» деб мақтанувдим. Ишонмаяпти. Агар шу шартимни бажарсанг…

— Ифлос!!!

Насиба қўлидаги телефонни деворга чунонам урдики, юз бўлакка бўлиниб кетди.

Ўзи эса дод деб йиғлаганча ҳовлига чопди.

Манба: Hordiq.uz “Замин” янгиликларини “Facebook”да кузатиб боринг