Men shaharda doʻkonda ishlayman. Bir kuni ishdalik paytimda onam telefon qildilar.
– Assalomu alaykum Onajon!
– Va alaykum assalom, Iqboljon yaxshimisan bolam? Bolalaring ham yaxshimi, kelinim ham ishiga borib kelyaptimi?
– Ha, rahmat onajon. Dadam yaxshimilar, ukam, kelin hammalari yaxshi yurishibdimi?
– Tuzuk hammasi yahshi, oʻzim ham yaxshiman bolam.
– Ha onajon, tinchlikmi, telefon qilibsiz?!
– Tinchlik bolam, ertaga shanba kelasizlarmi, deb telefon qilgandim.
– Ertaga boʻlaversin-chi oyijon, vaziyatga qarab aytaman-da, ishim chiqib qolmasa albatta boramiz.
– Ha ishqilib, ishing chiqib qolmasinda bolam, bilasan-ku sogʻinib qolaman.
– Xoʻp oyijon, Xudo xohlasa borarman. Mayli xayr, yonimda odam bor edi... Keyinroq oʻzim telefon qilaman...
Telefonni stolga qoʻyishim bilan, doʻkonimga xaridor boʻlib kirgan, notanish kishi koʻzimga qaradi.
Yuzlari qandaydir maʼyus, xiyol kulgancha:
– Onangizmilar? – deb soʻradi.
– Ha onam...
– Ular boshqa joyda yashaydilarmi? – yana savolga tutdi boyagi kishi.
– Ha ular mendan ancha olisda, masofa bilan hisoblaganda 100 km dan oshiqroq uzoqlikda yashaydilar.
– Ha-a, shunaqami? Demak, 100 km deng... Bir gap aytsam xafa boʻlmaysizmi?
– Yoʻq xafa boʻlmayman, aka bemalol, – dedim hayron boʻlib.
– Agar menda shunday imkon boʻlganida uka, 100 km ekan-ku, 1000 km boʻlsa ham, har kun borib qaytishga tayyor edim... Qani meni ham Onam hayot boʻlsalar, qani endi ular ham sizni onangiz kabi qoʻngʻiroq qilib, yonlariga chaqirib, kel bolam desalar, qani endi ularning tizzalariga boshimni qoʻyib uxlay ololsam, qani endi onam boshimni silab duolar qilsalar uka. Afsuski, buni iloji yoʻq! Hech qanday yoʻl bilan ularni qaytara olmayman uka… Onam endi yoʻqlar!
Sizda esa hayot ekanlar. Uka boring oldilariga, koʻngillarini oling, xizmatlarini qiling, keyin men kabi afsus qilmaysiz. Ota-onangizni hayot ekanliklari siz uchun – Baxt!
Notanish kishi onasi haqidagi armonlarini gapirar ekan ichimdan bir narsa uzilgandek boʻldi...
Boyagina onamga borish bormasligim ehtimol deganim yodimga tushib, uyalib ketdim. Beixtiyor yana telefonimni qoʻlimga olib, onamni telefon raqamlarini terdim...
– Ha bolam, biror gaping esingdan chiqib qolibdimi?! – deya, qayta qoʻngʻiroq qilganimga ajablanib soʻradilar onam.
– Ha onajon, ertaga Xudo xohlasa albatta borarkanmiz, shuni aytib qoʻymoqchi edim.
– Voy Xudoga shukr!
– Ha aytgancha, yana har safargidek bolalarim kelarkan deb, ertalabdan bir narsalarga unnab yurmang, hech narsa kerak emas, bizga Siz keraksiz!
Onam bilan suhbatlasharkanman, boyagi notanish kishining koʻzlarida ikki dona yosh tomchilaganini koʻrdim.
Manba: Azon.uz “Zamin” yangiliklarini “Vkontakti”da kuzatib boring
Ctrl
Enter
Xato topdIngizmi?
Iborani ajratib Ctrl+Enter tugmasini bosingMavzuga oid yangiliklar
Mariya Zaxarova ukrainaliklarni Amerika hindulariga o‘xshatdi
Velosipedda sayr qilish uchun 3 sabab: yoshartiradi, ozdiradi va umrni uzaytiradi
Zoir Mirzayev “Telefonsiz maktab”ga 300 mln so‘m mukofot berdi
Amerikalik olimlar barcha uchun birdek foydali jismoniy faollik turini aniqladi
Piyoda yurish va bog‘dorchilik bilan shug‘ullanish depressiyaga chalinishni 23 foizga kamaytiradi
“Tolibon” Afg‘onistonning Xost viloyatida besh nafar fuqaroni qamchi bilan jazoladi
Germaniyada maktab o‘quvchilari ommaviy ravishda islom dinini qabul qilmoqda
AQSHning G‘azodagi siyosatidan norozi Davlat departamenti rasmiysi iste’foga chiqdi
