Yol Kenarındaki Şemsiye (Hikaye)

O gün yağmur çok şiddetliydi. Dersten çıktıktan sonra Oybek otobüs durağında otobüs bekliyordu. Birden gözü yol kenarında ıslanmış bir genç adama takıldı. O çok ince giyinmişti, yağmurdan korunmak için üzerinde sadece ince bir ceket vardı.

Oybek ona yaklaştı ve dedi:
– Şemsiyemin altına gir, üşürsün!

Tanımadığı genç önce şaşırdı, sonra nezaketle onun şemsiyesinin altına girdi. İki genç o gün tanıştı. O gencin adı Javlon'muş. O yakın zamanda şehre taşınmış, ailesi pek varlıklı değilmiş. Oybek ve Javlon arasında hızlıca samimi bir dostluk başladı.

Oybek her zaman Javlon'un yanında olmaya, onu desteklemeye çalışırdı. Anne babası ona yeni kıyafet veya kitap aldığında, hemen Javlon ile paylaşmaya koşardı.

Günler geçti, yıllar birbirini takip etti. Oybek ve Javlon eğitimlerini tamamladı, yolları geçici olarak ayrıldı. Oybek yurt dışına okumaya gitti, Javlon ise ailesine yardım etmek için şehirde çalışmaya başladı.

Uzun zaman geçti. Bir gün Oybek zor bir duruma düştü. Moral olarak çökmüş, yardıma muhtaçtı. Kendi ülkesine döndüğünde kendini çok yalnız hissediyordu. O sırada telefonuna yabancı bir numaradan arama geldi:

– Selamun aleyküm, Oybek abi. Ben Javlon. Seni uzun zamandır arıyordum, iyi olduğunu duyduğuma çok sevindim. Bir yardıma ihtiyacın var mı?

Oybek'in gözlerine yaşlar doldu. Yağmurlu günde verilen şemsiye altındaki sevgi ve şefkat, üzerinden yıllar geçse bile sönmemişti.

Gerçek dostluğun sırrı da buydu: insan kalbine bir kez ekilen sevgi tohumu asla solmaz.