O‘smir qizlar tomdan sakrab halok bo‘lishdi

7 iyul, 2025 yil. Urganch shahrida ertalabgi tinchlikni yurak ezuvchi fojea buzdi. Nurli hayot ko‘chasida joylashgan ko‘p qavatli uyda sodir bo‘lgan voqea jamiyatni qattiq qo‘rqitdi va qayg‘uga soldi. Ikki o‘smir qiz – biri 15, ikkinchisi 16 yoshda – yetti qavatli uyning tomiga chiqib, pastga sakrab tushishdi. Ular hayotdan ketishdi. Bu haqda sobiq deputat Rasul Kusherbayev o‘z Telegram sahifasida ma’lum qildi. Keyinroq Bosh prokuratura bu holatni o‘z joniga qasd qilish sifatida tasdiqladi.

Bu voqea haqida Urganch shahar IIBga soat 08:15 da xabar berilgan. Qutqaruvchilar va tez yordam jamoalari voqea joyiga zudlik bilan yetib borishgan. Ammo afsuski, qizning hayotini saqlab qolish imkoni bo‘lmagan. Ular o‘sha zahotiyoq halok bo‘lishgan. Keyingi tergov ishlari davomida aniqlanishicha, o‘z joniga qasd qilgan qizlardan biri 2009, ikkinchisi 2010 yilda tug‘ilgan bo‘lib, ularning ismlari D.S. va S.B. ekanligi ma’lum qilindi.

Yigit bola yoki qiz bola – o‘smirlik inson hayotida eng nozik davrlardan biridir. Bu yoshda har bir qo‘pol so‘z, har bir bekorga aytilgan gap inson qalbini qirqib tashlashi mumkin. Va bu voqea – faqat ikki qizning hayoti emas, balki butun jamiyat uchun qonli dars, foҷiali ogohlik.

Prokuratura hozirda dastlabki tergov harakatlarini olib bormoqda. Qizlar nega bunday qadamga bordi? Ular qanday qiyinchilikka duch kelishgan? Qaysi jarayonda ularga yetarlicha yordam berilmadi? Savollar juda ko‘p. Ammo ularning hayotini qaytarib bo‘lmaydi.

O‘smirlik yoshidagi qizning qalbida qanaqa g‘am, qanaqa umidsizlik bo‘ldi ekanki, u shunday og‘ir qarorni qabul qildi? Bu savol nafaqat huquqni muhofaza qiluvchi organlar, balki barcha ota-onalar, o‘qituvchilar, psixologlar va jamiyat a’zolari oldida javob talab qiladi.

Har kuni farzandimizning ko‘zlariga qarayapmizmi? Ularning qayg‘usi, o‘ylari, istaklari bilan qiziqayapmizmi? Yoki ular uchun nafaqat moddiy, balki ma’naviy tayanch ham bo‘layapmizmi?

Ba’zan, inson o‘z dardini ochiq ayta olmasligi mumkin. Ayniqsa, o‘smirlikda. Ular ko‘proq ichki olamida yashaydi, va biz – kattalar, ularning yuragida nima kechayotganini faqat diqqat bilan, muhabbat bilan seza olamiz.

Bunday holatlar bizni o‘z o‘rnimizda o‘yga toldirishi shart. Har bir oila, har bir maktab, har bir mahalla bolalar bilan suhbatlashish, ularni eshitish va yordam berishni ustuvor vazifa qilib olishi kerak.

Bu kabi fojealar faqat xabar sifatida o‘qilib ketmasligi lozim. Bu holatlar hayotga, bolalar ruhiyatiga va jamiyatdagi munosabatlarga chuqur qarash zarurligini ko‘rsatadi.

Ta’lim muassasalarida psixologik xizmatlar to‘liq va samarali ishlashi kerak. Har bir bola o‘zini eshitilayotgan, ko‘rilayotgan va ardoqlanayotganini his qilishi zarur. Chunki e’tibor – hayotni saqlab qolishi mumkin bo‘lgan kuchli quroldir.

Jamiyat birgalikda harakat qilmasa, bunday og‘riqli xatti-harakatlar davom etaveradi. Shuning uchun ham har bir fuqaro, har bir volidayn, har bir murabbiy bu voqeani yuragida his qilishi lozim.

Qizlar hayotini saqlab qolib bo‘lmadi. Ammo ularning fojeasi boshqa bolalar hayotini saqlab qolishimiz uchun saboq bo‘lishi mumkin. Agar biz bundan xulosa chiqarsak, ularning hayoti befoyda ketmagan bo‘ladi.

Bu ikki go‘zal qizning qismati jamiyatning yuragida og‘riq bo‘lib qoladi. Ammo bu og‘riq – ko‘zni ochish, qalbni uyoqlash va e’tiborni oshirish uchun ishora bo‘lishi kerak. “Zamin”ni Telegramʻda oʻqing!