Имомнинг маникен қизи (13-қисм)

Инсон ўзига қиладиган зулмини бутун бошли армия ҳам қила олмайди.

Нежла билан Бону оёқда тура олмайдиган даражада маст бўлиб уйга келишганида орадан икки кун ўтган эди.

Уйида ўзи ёлғиз қолган Фотима қўрқув ичида кечган бу кунларнинг ҳисобини сўрай бошлади:

– Қаерларда юрибсиз? Одам деган мундоқ уйига қўнғироқ қилиб хабар бериб қўяди-да.

Нежла худди эшитмагандай индамасдан ётоқхонасига кириб кетди, Бону жавоб берди:

– Кўнглимизни ёздик, дам олдик.

– Икки кундан бери қаерда эдингиз?

Бону Фотимага қараб жавоб берди:

– Дугоналаримизникида эдик, бошқа ҳеч нарса сўрама.

– Нежла-ку майли, лекин сен тавба қилмаганмидинг?

– Мен баданимни сотганим йўқ-ку.

Бир неча кундан бери оғир кунларни бошидан кечираётган Фотима ғазаби қайнаб бақира кетди:

– Тўйдим, тўйиб кетдим бу сизларнинг ваъдаларингиздан. Фоҳишалар баданини пулга сотганларгина эмас, пулсиз бўлса ҳам шу ишни қилиб ҳалиям тавба қилмаганлар эмасми? Лекин ҳамма айб ўзимда. Аллоҳга ишончи бўлмаган одамнинг тавбасига ишониб у билан дўст тутинибман-а. Менга берган сўзингизни унутманг.

Бону креслонинг устида ўтирар экан, кўзлари катта-катта бўлиб Фотимани кузатар эди:

– Тинчликми? Нима бошимизга отинойилик қилгани келганмисан? Сен борсан деб энди дам ҳам ололмаймизми?

– Ўзи зинонинг ҳам бундай дам олишларнинг ҳам номи алмашиб қолган. Ҳаром дунёингизда ҳаром кун кечиряпсизлар. Бўлди қилинг энди, тавба қилиб ўз оилангизни қурсангиз бўлмайдими? Бу ўзи қанақаси, фоҳиша бўлдингизми, маникенми? Ҳеч қайсинингиз Аллоҳдан қўрқмайсиз, кейин Жаннатнинг энг гўзал жойлари сиз учун ажратиб қўйилганлигини айтасиз. Аллоҳдан қўрқмасангиз, атрофдагилардан уялинг.

Бону жаҳл билан жавоб берди:

– Аллоҳдан қўрқмасам, атрофимдагиларга қараб ўтираманми?

– Дадам айтардилар, одам Аллоҳдан ёки қонундан қўрқиши керак, бўлмаса гуноҳ дегани ҳар куни кўпаяверади, деб. Сизлар кетганингиздан бери Лайлонинг аҳволи қандай бўлганлигини биласанми?

Бону хавотирланиб қарагач, Фотима унинг рўпарасига ўтириб олиб тушунтира бошлади:

– Сал қолса Лайлодан ажралиб қолар эдик. Мазаси қочиб қолди. Ўзини деразадан ташқарига отса бўладими?

Бону эса пинагини ҳам бузмай жавоб берди:

– Мен бунақанги воқеаларга ўрганиб қолганман. Қўл-билакларнинг кесилиши, жонига қасд қилишлар, ўлимларга ўрганиб қолганман. Бу нарсалар энди мени ҳайратда қолдирмайди. Мени ҳайрон қолдираман, десанг, бошқа қизиқроқ нарса ўйлаб топ... Ҳа, майли. Лайло ўзи қаерда ҳозир?

Фотима Бонунинг сўзлашиш оҳангидан ҳангу манг бўлиб қолди. Ичкиликни деб Бонунинг бунақанги даражада ҳиссиз бўлиб қолганини ўйлаб жавоб берди.

– Бор, кириб ёт. Уйғонганингда Нежлага гапириб берарсан. Мен Лайлонинг олдига кетяпман. Қолганини кечки пайт гаплашамиз.

Фотима ишхонасига қўнғироқ қилиб рухсат сўради. Лайлони кўргани кетар экан, уни саволлар тинч қўймас эди:

“Нега уйдан кетди? Қандай қилиб бу ҳаётга ўзининг ҳалол тинч–осуда ҳаётини алмашди?” Кейин ота-онасининг уни тўғри йўлга солиш учун чеккан машаққатларини эслади. Йўллардан ўтар экан, баъзан дўкон деразаларидан ўзига қараб ачиниб кетар эди. Бошқалар кўрганда танимасин деб ва янаям чиройли кўриниши учун сочларини бўятган эди. У бугунги Фотима билан илк маротаба Қуръон курсларига борган Фотима ўртасидаги катта фарқни кўрди. Ўша пайтларда баъзи мавзуларда исён қилса ҳам ташқаридан қараганда унинг мусулмон эканлиги аниқ эди. Ҳозир эса на мусулмон эканлиги на мусулмон эмаслиги маълум эмас эди. Исломга кўра унинг иффатини билдирадиган ҳеч нарса йўқ эди устида.

Нега бу ҳаётни танлади? Ким унга бу ҳаётни нима сабабдан тавсия қилганини эса сўрамас эди. Отасининг ҳар бир гапи кўз олдида тасдиқланар экан, энди у оқу қорани ажрата оладиган даражага чиққан эди. Шунча камчиликларни кўрса ҳам ҳалиям нафсини енга олмас, аммо айни пайтда нега ўзлигини қайта тиклай олмаётганини ўзидан тинмай сўрар эди. Нуқул бошқаларни таҳлил қилар эди-ю, ўзи ҳақида бош қотирмас эди.

Касалхона биносига кираётганида хаёли Лайлода эди. Унга бунчалик таъсир қилганидан ўзи ҳам ҳайрон эди. Тўғри сўз қаерда бўлса ҳам ўз нафини беришини англади. Лайлони бу ботқоқликдан чиқараман, деб тиришар экан, ўзининг ботқоқликдан қандай қутулишини эса билолмас эди. Касалхона эшиги олдида маникен қизларни учратди. Дугоналаридан хабар олиб қайтишаётган бўлса керак, деб ўйлади. Улар жуда омадли ва бахтли маникен қизлар эдилар. Оилаларида муаммолари йўқ ва яхши пул ишлаб топишар эди. “Қандай бахтли қизлар” – дея хаёлидан ўтказди. Кейин бирдан охиратни ўйлаб қолди. Аллоҳ изн бермаган ҳаром ҳаётнинг бадалини тўлаш жуда оғир бўлишини эслади. Фотима нимага қараса фикрлар, ҳамма нарсадан хулоса чиқарар эди. Ўзига ўз ҳолати ҳечам ёқмаётган эди. Бу кетиш руҳиятига салбий таъсир кўрсатиши аниқ эди. “Бу оламдан бутунлай чиқиб кетишим ёки бутунлай шўнғишим керак” – деган шайтоний васвасаларга дуч келар эди. Инсон қанчалик кўп гуноҳ қилишидан қатъий назар Исломда ҳаромни ҳалол, ҳалолни ҳаром демаса охири бахайр бўлишини билар эди. Отаси унга бу нарсаларни пухта ўргатган эди. Унда нега хотиржам яшай олмаётган, нега ҳаёти қийинчиликларга тўла эди? Устига устак бу қийинчиликлар ўзи орзу қилган эркинлик ва хурсандчиликлар ичида ўрин олган эди.

Лайлонинг олдига кирганида онаси қизининг бош тарафида ўтирар эди. Фотима Лайлонинг онаси билан саломлашгач, дугонасига ўгирилди:

– Тузукмисан, Лайло?

Гиёҳванд моддалар билан ўзига келган Лайло кўзларини очиб жавоб берди:

– Раҳмат, асалим, ўзинг қанақасан? Нежла билан Бону нега келишмади?

– Улар мана бугунгина уйга кириб келишди. Мастликларидан оёқда туролмайдиган ҳолда. Нежла ақлини еб қўйган шекилли, яна йигитини алмаштирган, менимча...

– У менга ўзимни эслатади. Жоним деганга жонини беради. Нуқул алданади. Заррин ҳам жуда намунали қиз. Бирор марта оғзига гиёҳванд модда олмаган. Эркакларнинг қармоғига илинмайди.

Лайлонинг онаси Фотимага нуқул совуқ назар билан қараётган эди, охири ичига ютолмай деди:

– Қизимни бу аҳволга тушириб виждонингиз қийналмадими?

Фотима анграйиб қолган эди. Лайло ҳам хафа бўлиб онасига деди:

– Нималар деяпсиз, ойи? Бу менинг энг тоза-беғубор дугонам. Унинг менга зиғирдек бўлса ҳам зарари тегмаган.

– Сен шундай деб ўйлайсан. Бу балога қаердан илакишиб қолдинг? Шуларни деб эмасми?

– Ойи! Мени йўлдан урганлар бир мафиянинг кўппаклари эди. Бу ўртоғимнинг менга умуман ёмонлиги йўқ. Мен асли йигитимнинг қурбони бўлиб қолганман.

– Қўйсанг-чи, менинг ҳам йигитим бўлар эди. Унда нега мен гиёҳванд эмасман?

– Ойи! Ҳозир замон бошқа. Ҳозир ёшларни бу балога ўргатиш учун ёлланган махсус ишчилар бор. Келишган йигитлар ва чиройли қизлардан фойдаланишади. Айниқса санъаткор ва маникенларни кўпроқ ёллашадики, ишлари тезроқ юришсин. Мени ҳам дискотекага олиб борган йигит йўлдан урди, ойи!

Фотима ҳайратдан ёқа ушлади. Қизининг эркаклар билан юришига умуман эътироз билдирмас эди онаси. Бу қандай она бўлди? Чидолмасдан сўради?

– Кечирасиз, сизлар гуноҳ ишларда эркин бўлган оила экансизлар. Нега қизингиз сизлар билан эмас биз билан яшайди?

– Уни Лайлонинг ўзидан сўранг. Измирда кўнгил ёзиб, дам оладиган жойлар қуриб қолгандек, Истанбулга келди. Бизни овора қилганини кўрмайсизми? Яхшиям опамникида эдим. Ҳар доим ҳам самолёт топилмайди ахир. Мен бўлмаганимда қизимнинг ҳоли не кечарди бу ерда? Ким уни махсус касалхонага кўчирар эди?

– Лайлони бу ердан олиб кетмоқчимисиз?

– Ҳа нима? Шунча пайт сабр қилдим. Шифокор алмаштирмай қўяқолсин, дедим. Подиумларнинг гули қизим шу ерларга лойиқми, мана сиз айтинг?

Бу гап Фотимага оғир ботган эди:

– Сизнингча бу ерга кимлар лойиқ? Кимни лойиқ кўрасиз бу ерга?

Аёл бундай саволни умуман кутмаган эди:

– Нима десам экан? Ҳа энди оддий халқ бу ерга келиши мумкин. Пуллари йўқ бўлганидан кейин... Лекин бизнинг пулимиз ўзимизга етарли... Қизимиз учун...

– Уларнинг пули бўлмаганлиги учун шу ерларга лойиқ кўряпсизми? Пулингиз қадрингизни ошириб берар экан-да.

Аёл асабийлашиб кетиб қизига ўгирилиб сўради:

– Нималар деяпти ўзи бу? Жиғимга тегмоқчими мени?

– Ойижон, у менинг фикрлари тартибсиз дугонам бўлади. Ундан хафа бўлманг.

Аёл дарров фурсатдан фойдаланиб жавоб берди:

– Тўғри айтасан, тузукмаслиги кўриниб турибди ўзи.

– Албатта тўғри айтаман-да, биздай бузуқларнинг орасида яшайди-ю, аммо ўткир фикрлари бор. Маникен бўлса ҳам диндор у. Гапирганида одамнинг зеҳнини очади. Бизга ўхшамайди

Диндан нафратлангани учун боласини динсизлик ботқоғига отган она ҳалиям асл жаҳолатни кўра олмаётган ва Исломни энг буюк таҳликалардан бири деб билар эди. Фотима ҳайратланиб ўз онаси билан бу онани қиёслар эди. Отаси ва ўзи орасида қолган онасининг чеккан азобларини эслади.

Ўшанда онаси Фотиманинг ҳижобини яширинча ечганини билиб қолгач бир неча соат қизига ёлвориб, йиғлаб тушунтиришга уринган эди: “Мен оми бир аёлман, лекин шуни биламанки, диндан қочганинг билан сен фақат ютқазасан”, – деган эди. Рўпарасидаги она эса диндан қочишини уқтирар эди. “Иккала онанинг орасидаги фарққа қарамай иккимиз ҳам бир жойдамиз” – дея гапида давом этди:

– Даволанасан-а, Лайло?

– Аллоҳ хоҳласа, даволанаман. Ҳеч ким менинг пулларим билан мени заҳарлашига йўл қўймайман, аҳмоқ эмаслигимни исботлайман.

– Жон дугонажон. Агар гиёҳванд моддани ташласанг, сен менинг...

Гапини тамомлай олмаган эди. Кўзлари ёшланиб, томоғига бир нима тиқилгандай бўлган эди.

Лайло қизиқиб сўради:

– Хўш кейинчи. Давом эт.

Гапини давом эттира олмаётган эди. Касалхонадан чиқиб ўзи ёлғиз қолганида ҳам хаёлидан ўша нарса кетмас эди:

– Агар Лайло бу касалидан қутулиб исломга қайтса, бунда менинг ҳиссам бўлади. Шундай қилиб ўзим исломдан чиққан бўлсам ҳам бир инсон ҳадя этган бўламан.

Дадажон. Қизингизнинг бу ютуғини билганингизда қанчалик фахрланган бўлардингиз-а?

Хаёл суриб иш жойига қандай келиб қолганини билмай қолди. Ишхонасига киргач, яна бошлиғининг укаси фалсафашунос Салимга рўпара бўлди. Салим ногиронлиги сабабли ёш бўлишига қарамай пенсияга чиққан эди. Бу вазиятни ҳечам ҳазм қила олмаса ҳам, бошқалар каби кўникишга ҳаракат қилар эди. Фотимани кўрган заҳоти ўрнидан туриб унга жой кўрсатди.

– Ў-ў-ў. Хайрли тонг, Демет ҳоним. Йўғ-е хайрли кун. Аҳволларингиз қалай?

– Раҳмат, ўзингиз яхшимисиз? Ҳалиям фалсафа билан бандмисиз?

Бу савол Салимнинг меъдасига тегиб кетган, ким бу саволни берса ундан жаҳли чиқар эди. Бироқ у Фотимадан жаҳли чиқмади. Мулойим оҳангда жавоб берди:

– Фалсафа билан шуғулланилмайди, аслида у инсоннинг ўзида бўлади, фақат реалистлардагина...

Фотима сумкасини илгичга осгач, келиб Салим бейнинг қаршисидан жой олди. Ишхонада ҳеч нарса ўзгармаган, ҳаммаси ўша-ўша эди. Салим бей унга чой олиб келиб деди:

– Биласизми Демет хоним?! Ҳозир Георгий Политзернинг китобини ўқияпман. Политзер коммунизм асосчиларидан бўлган.

– Бу нарсаларни мен унчалик яхши тушунмайман. Йўқ, тўғрироғи бу соҳада ҳеч нимани билмайман. Илгарилари ҳам сўраганман, айтингчи фалсафа ўзи нима?

Салим гўё бу саволни кутиб тургандай эди. Ниҳоят бу соҳага қизиқадиган одам топилган эди. Ўрнидан туриб бутун вужуди билан саволга жавоб беришга интилар, худди уни минглаб одамлар тинглаётгандай ҳаяжонланиб гапира бошлади:

– Фалсафани Георгий Политзернинг “фалсафа асослари” китобидан “фалсафа нима?” бўлимидан ўқиб тушунтирай.

“...фалсафа фаза ва табиатнинг нима эканлигини ўрганади...”

Фотима Салимнинг гапини бўлди:

– Демак, бутун мусулмонлар азалдан фалсафашунослар экан-да. Чунки ҳар бир мусулмон табиатни, унинг сирларини ўрганишни истайди.

Салим хонанинг у бошидан бу бошига юриб жавоб берар экан деди:

– Йў-ўқ. Илтимос гапимни бўлмасангиз. Ҳали тугатганим йўқ.

– Менимча жуда ошириб юбориляпти. Бундан ташқари фалсафа бу фикрлар мажмуига ўхшайди. Дадам айтар эдилар: “Фалсафа ўзининг тангрилаштирилишини истайди. Холбуки, фалсафа гўзал фикрлардан ташқари аҳмоқларнинг ҳам фикрига аҳамият берган бўлиб, шунчаки шуҳратпарастларнинг йиғилган жойи бўлиб қолган”.

Салим асабийлаша бошлаган эди:

– Шошманг, Демет хоним. Фалсафа нима деб сўрадингиз. Ҳали тушунтириб улгурмадим. Мана эшитинг: “фалсафа энг муҳим масалаларнинг ечимини топишга уринади...”

– Демак, дадам энг зўр фалсафашунос экан-да. Салим бей, дадам энг долзарб масалаларга қизиқар эди.

– Эшитмаяпсиз-ку.

– Кечирасиз.

– Давомини ўқияпман.

“ Асосий тушунчалар билимга асосланади. Шундай экан фалсафа билимнинг чуқурлаштирилганидир. ” Энди тушундингизми?

– Унчалик эмас, нима экан?

– Фалсафа долзарб масалаларни билимга асосланиб ечар экан.

– Билимга асосланиб деганда нима демоқчи. Узр, ҳечам тушуна олмаяпман.

Салим бошини қашиганча саволга кенгроқ таъриф беришга интилар эди:

– Ҳалиги диндан узоқ равишда демоқчи.

– Фалсафашунослар динсиз бўладими?

– Йўқ, диндорлари ҳам бор. Фалсафанинг ўзи аслида динга асосланмайди. Чунки дин фалсафани, билимни инкор этади. Галилеони дин маҳкум қилди. Унинг фикрларини кулгили шаклда йўқ қилишга уринди.

– Галилеонинг фикрларини қайси дин инкор этган эди?

– Нима фарқи бор?

– Айтаверинг, қайси дин эди?

– Христианлар. Тўғрироғи баъзи христианларинг қилган жиноятлари эди у.

– Хўш унда нега христианларнинг қилган жинояти деб сизлар Ислом ва мусулмонларни айбдор санаяпсизлар?

– Сиз мени нотўғри тушундингиз, Демет хоним. Мен унақа нарса деганим йўқ.

– Ўтмишда қайси динга мансуб бўлган бўлса ҳам бир хато қилган бўлса худди уни Ислом дини қилганидек, уни айбдор санайсизлар. Шунинг учун ҳам материалистик фалсафа динга асосланмайди деяпсизлар.

Салим Фотиманинг бу фикрларини эшитиб лол бўлиб қолган эди:

– Динга бунчалик ҳурматингиз борлигини билмаган эдим. Кўнглингизни оғритган бўлсам узр сўрайман.

– Йўқ, нега энди, баҳслашяпмиз-ку. Дадам айтар эдиларки: “Қуръонда энг кўп эътиборимни тортган нарса бу инсонларни фикрлашга чорланишидир. Аммо негадир Қуръонни инсон зеҳнини беркитадиган дея таърифлашади.” – дер эди. Отам жуда ақлли, билимдон инсон эканлар. Унинг сўзларини ҳозир эслайман-да, қанчалик ҳақ эканликларини ўйлаяпман. Яна нима дер эдилар биласизми? Кейин бу гапидан воз кечди.

– Дадангиз яна нима дер эдилар?

– Қўяверинг.

– Айтинг, қизиқтириб қўйдингиз.

– Отам айтар эдиларки: “инсонлар инсон яратадилар-ку, аммо руҳ ато эта олмайдилар. Демак бугун кун сайин ривожланаётган фан айнан биз каби инсон яратади.” Аслида яратиш сўзини ҳам бу ерда ишлатиш ноўрин-ку, аммо ўрнига қайси сўз ишлатилишини унутибман.

– Демет хоним, бу мавзуда кеч қолдингиз. Албатта инсонни инсон яратган. Ҳозир Америкада ишлаб чиқарилган робот қизлар хизмат қилмоқдалар. Харидорлар уларнинг робот эканликларини пайқаганлари ҳам йўқ.

– Аммо отам менга буларни ўн йил олдин тушунтирганларида ўн тўрт аср аввалги маълумотларга асосланиб гапирган эдилар. Демак, фалсафанинг тамали Исломда экан. Демак, Исломга қилинган уйдирмалар қасддан уюштирилган.

Фотима гапирган сайин Салимнинг ҳайрати ошаверар эди.

– Диний билимларингиз борми?

– Шунчаки эшитганларим. Дадамни тинглар эдим. У неча йил бу нарсаларни тушунтирган эди, унинг сўзларини энди идрок этяпман. Отам буюк одам экан-ку, менинг кичик ақлим буни англаб ета олмабди. Яна айтар эди-ки, “Фалсафа иложи борича ёшларимизга тушунтирилиши керак. Фалсафа етишиб бўлмайдиган деб ўргатилиши керак эмас. Ёшларнинг миясидан “дин бўлса фалсафа бўлмайди, фалсафа бўлса дин бўлмайди” каби фикрни чиқариб ташлаш лозим. Фалсафа ва файласуфлар ёшларимизга борича ўргатилиши керак. Баъзи адашган файласуфларни ҳам ўргатиш лозим, йиллар мобайнида дунё уларнинг янглиш тушунчаларини мақтаб, кўкка кўтариб келган.”

Курсига такрор ўтирган Салим бей Фотимани мароқ билан тинглади.

– Тўғри айтасиз, жуда баландпарвозлар бор. Буларнинг бири Беркелейдир. Унинг фикрича “модда аслида йўқ” эмиш.

– Нега уни адашган дея олмайсизлар? У ҳақиқатдан ҳам руҳий хаста экан-ку, сиз эса буни ҳали ҳам тушуниб етмабсиз.

– Ундай деманг, у буюк одам бўлган. Гарчи Георгий Политзер ўз асарида “қадим замонларнинг материалист файласуфлари жуда кулгили ҳолатларга тушган” – деб ёзиб қолдирган.

– Бироқ шундай бўлса ҳам ўша кулгили ҳолатдаги инсонларнинг фикрлари инобатга олинган. Ҳалиги... Модданинг шунчаки бир акс эканлигини айтганнинг исми нима эди?

– Беркелей.

– Мавжуд бўлиб турган бу улкан коинотни йўқ, дея таъкидлаган инсоннинг гапларига неча асрлардир-ки қиймат бериб келганлар нега ҳар бир сўзи жавоҳирдан қимматли Пайғамбаримиз соллаллоҳу алайҳи ва саллам фикрларидан ҳеч нарса олишмайди? Жавоб жуда оддий. Динсизликлари туфайли ахмоқларнинг фикрларини таҳлил қилиб юраверишган. Аллоҳ ва расулининг сўзларини назарга илмайдигандай кўринишса ҳам, яширинча ўқиб чиқишган эди. Нима ҳеч нарса топа олишмаганмиди улар?

– И-ее. Сиз чиндан ҳам диндор экансиз-ку.

Фотиманинг яраси қаттиқ қонаган эди. Бу каби савол берилган пайтда ўз хиёнатини ўйлаб эзилар, қон йиғлар эди.

Секин шивирлаб жавоб берди:

– Мен мусулмонман, тақволи бўлмасам ҳам...

Ёдига ўша балконда ўтирадиган ногирон бола тушди. Ўзига ўзи ичида “Динидан уяладиган, эрка, беодоб қиз” деганди.

– Ўйланиб қолдингиз, Демет хоним. Бирор нима эсингизга тушдими?

– Кечирасиз. Баъзан шунақаси ҳам бўлиб туради-да. Хаёл олиб қочади. Майли, мавзумизни тўхтатайлик.

– Яхши суҳбат бўлаётган эди. Мен эркин фикрлайдиганлар билан гаплашишни яхши кўраман. Айниқса сиздай ақлли одамлар билан.

– Йўғ-е, нима деяпсиз!? Ақлим бўлганида ўзимга ҳам фойдаси теккан бўлар эди.

– Илтимос ўзингизни бундай ҳақорат қилманг.

Суҳбат шу тарзда давом этар экан, мудир ҳам келиб қолди. Недим бей хонага кирар кирмас сўради:

– Яхшимисан, Демет. Ўртоғинг тузукми?

Жойига ўтган Недим бей Фотимага қараб:

– Эшитаман, Демет. Саволимга жавоб бермадинг, – деди.

– Кечирасиз... Лайло тузаляпти.

– Қайси Лайло? Илгари бизда ишлаган маникен қизми?

– Ҳа.

– Унга нима қилибди?

– Гиёҳвандлик дарди тутиб қолиб, ўзини деразадан пастга отди.

– Ҳа, унинг қўлидан келиши мумкин. У қиз жуда муаммоли қиз эди. Шунинг учун уни ишдан бўшатдим. Шу кунгача у каби қизлар менда ишламаган эдилар.

– Мана энди тўғри йўл сари илк қадамларини қўя бошлади.

– Ундай деб ўйламайман, мен унга неча маротабалаб ёлвормадим ахир. Ўша заҳарни ташлаши учун кўп уриндим. Агар бошидан унинг шунақа эканлигини билганимда умуман ишга олмаган бўлар эдим.

Фотимага бу гап эриш туюлди:

– Уни ишдан бўшатиш ўрнига у дарддан қутулиш чораларини кўрсатганингизда яхши бўлармиди? Ишдан ҳайдаш чора бўлибдими?

Фотиманинг фикрига кўра ёшларни бузадиганлар қанчалик кўп бўлса, уларни тўғри йўлга соладиганлар ҳам бўлиши керак эди.

– Сен ҳақсан, Демет. Лекин менинг бировлар билан овора бўлишга вақтим йўқ. Мен фирмамда сендай, Нарминдай қизларни ишлатаман. Фирманинг обрўйини кўтарадиган ҳам туширадиган ҳам унинг ишчиларидир. Майли, бу гапларни четга суриб турайлик. Сен билан гаплашиб олинадиган гапим бор. Шуни бугун ҳал қилайлик.

Недим укасига чиқиб кет ишорасини кўрсатгач, иккита чой буюртирди.

Фотима кулиб сўради:

– Мени ишдан бўшатмоқчимисиз?

– Йўқ, нега энди, Сен масъулиятли ишчисан. Мен бошқа масалада гаплашмоқчи эдим.

Фотима “қандай мавзу бўлиши мумкин”, деб ўйлар экан, бу ёқдан Салим акасининг чиқиб кет ишорасини тушунмаган, Фотимага ўгирилиб деди:

– Қани менга айтинг-чи, Демет хоним. Георгий Политзер фикрига кўра бизда уч хил тортишув бор:

иқтисодий

сиёсий

идеалистик

Хўш сиздачи?

– Мен бу соҳада кўп маълумотга эга эмасман–ку, аммо отам айтардилар: “Мусулмон аввало иймон масаласини ҳал қилиб олиши керак. Кейин эса инсонийликка тегишли бошқа масалаларни кўриб чиқади. Аммо ҳамма ўзининг қўлидан келадиган ишга толиб бўлади.” Менимча бу гаплар жуда кенг маънолидир.

Недим бу гал баландроқ овозда гапирди:

– Салим, бизни ёлғиз қолдир. Гаплашиб олишимиз керак.

– Гаплашавер, мен бегона эмасман-ку.

– Майли, ундай бўлса Демет билан кейинроқ гаплашаман.

– Жуда яхши, биз бугун фалсафа ҳақда суҳбат қуряпмиз.

– Сен бошқа мавзуда гаплашмайсан-ку, қачон қарама фалсафа. Худди янги бир кашфиёт очадигандай нуқул шу мавзуда гапирасан. Ҳаётда бошқа нарсалар ҳам бор.

Фотима гапга аралашмай тура олмади:

– Устига устак “аслида бу олам йўқ” деган ақлсизларнинг фикрини юқори баҳолаб... Мен тушуна олмаётган нарса ўзининг ҳам мавжудлигини инкор этадиган инсоннинг гапларига қулоқ солиниши. Ҳайронман, бу каби инсонларнинг фикри қандай қилиб тарихга тушиб қолди экан?

Недим бейнинг юраги сиқилиб кетди:

– Қўйинглар энди шу мавзуни.

Фотима ўрнидан туриб ўз бўлимига ўтди. Маникен шериги ҳам келмаган эди. Ўтириб яна ўйга толди. Недим бей у билан нимани гаплашмоқчи экан? Кеч тушиб, Фотима уйга йўл олар экан Недим бей деди:

– Хоҳласанг уйингга ўзим ташлаб қўяман.

– Раҳмат, уйим бу ерга жуда яқин жойлашган.

Уйга яёв кетаётганида ота-онасини қанчалик соғинганини ҳис қилди. Етиб келганида қараса ҳеч ким йўқ экан, қувониб кетди. Уй ичида айланиб яна ўйга толди. Ота-онамга қўнғироқ қилиб овозларини эшитай ҳеч бўлмаса, – деди.

Аслида бу ишни илк маротаба қилмаётган эди.

Рақамларни ҳаяжон билан босар экан, орадан кўп ўтмай онасининг овози эшитилди:

– Эшитаман.

Фотима жавоб бермас эди:

– Ало, алооо... Ало! Алооо...

Фотима онасининг овозини йиғлаб эшитар эди. Гул хоним бир он нафасини ростлагач, ёлвора бошлади:

– Агар Фотима бўлсанг, ёлвораман, виждонсиз қизим, мен билан гаплаш. Шундоғам жуда азоб чекяпмиз, бизни баттар қийнама. Ҳеч бўлмаса хат ёз. Тириклигингни билайлик. Туққан онанг бўлиб бунга хаққим йўқми? Сен ота-онасини ўлдиришни режалаштирган боламисан? Аллоҳдан ҳечам қўрқмайсанми? Қалбинг тошданми? Агар бошқа одам бўлсангиз, шуни билингки, ичимиз дардга тўла. Ҳар бир қўнғироқни қизимиздан деб ўйлаймиз. Илтимос бизни қийнаманг. Агар Фотима сен бўлсанг, қайт, қизим қайт. Отанг ҳар куни кечаси йиғлаб чиқади, мен ҳам тинмай кўз ёш тўкаман. Ўша танлаган ҳаётинг бизни йиғлатишга арзийдими, болам?

Фотима телефонни қўйганида ҳўнграб-ҳўнграб йиғлар эди.

– Йўқ, онажон. Бу ҳаёт сизларни йиғлатишга арзимайди. Ҳеч нарса сизларнинг кўз ёшларингизга арзимайди.

Эшик қўнғироғи чалингач ўзини сал ўнглаб олди. Эшикни очганида қаршисида Бурчинни кўрди:

– Салом Демет. Қизлар уйдамасми?

– Мендан бошқа ҳеч ким йўқ. Марҳамат, кир.

Бурчин Фотиманинг йиғлаганини сезиб:

– И-ее. Йиғладингми? Нима бўлди, – деб сўради.

Фотима гўё шу саволни кутиб тургандай йиғлаб юборди ва кейин:

– Сал таъсирланиб кетдим, – деди.

Бурчин ҳавойи қиз эди. Ўз дунёқарашига кўра тасалли берди:

– Бу дунёда ҳеч нарса кўз ёшларингга арзимайди. Сен даврингни суриб қол. Сизларни олиб кетгани келдим. Бугун овқатланишга борамиз. Овуниб келардинг.

Фотима ўйлаб ўтирмай дарров рози бўлди.

Бир неча соат ўтгач Нежла билан Бону ҳам келди. Ҳаммалари бирга Ҳилтон меҳмонхонасига йўл олишди.

Фотиманинг кўзи чап тарафидаги столда ўтирган Ўзлем Суслерга тушди. У жуда дунёқараши кенг қиз эди. Очиқ юрса ҳам, Исломий одоби бор эди. Сал ўтгач, бир йўлини топиб Ўзлем билан суҳбат қура бошлади:

– Кошки Австралиядан келмаганингда эди.

– Тўғри айтасан. Шундай бўлиб қолди-да энди.

– Хўш нималар билан бандсан?

– Нима қилардим? Гунеш газетасининг мусобақасига қатнашяпман. Тинмай тайёргарлик қиляпман.

Улар суҳбатлашар эканлар ёнларига яна бир маникен қиз Севги келиб сўради:

– Қизлар менга қаранглар. Нима дейсизлар, семирмабманми?

– Чинданми? Ярим килога тўлишдим деб, оғирлигимни ўлчатишга ҳам қўрқиб юрган эдим. Қанчалик сиқилганимни хаёлингизга ҳам келтира олмайсиз.

Фотима маникенлар ва мода оламининг бошқа аъзолари ўта аҳамиятсиз кичик нарсалар сабабли ўзларини бахтсиз ҳис қилишларини ўйлаб қолди. Бу каби воқеалар кўз олдидан бирма-бир ўта бошлади. Биринчи кирган иш жойидаги мудира лабига чиққан кичкинагина учуқни деб соатлаб кўз ёши тўккан, “бугун балга таклиф қилишган эди, бу аҳволда шармандам чиқади, агар журналистлар бўлса ундан ҳам баттар шарманда бўламан” – деб аюҳаннос солган эди. Эртасига мудирани жанозадан чиққан одамдай синиқ ҳолда кўрган эди.

Селинни эслади. Сартарош сочини айтганидан салгина калтароқ қилиб кесиб қўйганига у ҳам соатлаб йиғлаб дод солган эди. Лекин қомат масаласи ҳамманинг энг нозик томони эди.

Айлин хоним-чи, уни ҳеч унутиб бўлмас эди. Тикувчиси кўйлагининг ёқасини сал ёпиқроқ қилиб қўйгани учун қанақа ҳунарлар кўрсатмади дейсиз... “Мен роҳибамидимки кечки базмга кампирлардай кийиниб бораманми?” – дея ақлдан озгудек бўлган эди.

У бахтсизликни ўзлари тўқиб чиқаришади, деб ўйлаб қолди.

Бу ҳаёт асаббузарликларга тўла эди, лекин ўзи шу ҳаёт учун борини фидо қилиб бўлган эди. Севги кетгач, Ўзлем билан қолишди. Ўзлемдан Недим бейнинг айтмоқчи бўлган гапи ҳақида унинг фикрини сўради.

– Недим бей менга “Сен билан гаплашиб оладиган гапим бор”, – деди. Сенингча қандай гап бўлиши мумкин?

– Тушлик қилишга таклифдир-да. Кўпчилик бошлиқлар қўл остидаги қизларни айниқса маникенларни замонавий фоҳиша деб ҳисоблашади. Имконим бўлганда эди бошлиқларининг қўлида ўйинчоқ бўлаётган ҳамма маникенларга, секретарларга, аёлларга “қўғирчоқ” бўлманглар дер эдим. Бой эркаклар истаган аёлга эришаман, деган фикрни мияларидан чиқариб ташлашлари керак. Аммо бундай гап аввал аёллардан чиқиши керак.

Фотима Ўзлемнинг бу гапларига ҳайрон қолган эди. Ич кийимларни газеталарда реклама қилиб, шу ҳолатида у эркакларнинг ҳам нафси ҳам чўнтакларига фойда олиб келишини нега ҳисобга олмас эди? Бу ҳақда унинг фикрини олишга қизиқди. Бу саволни унга берса Ўзлемнинг аслида қанақа эканлигини жавобидан тушуниб олар эди:

– Ўзлем нима деб ўйлайсан, бу очиқ-сочиқ кийим-кечакларни аёллар кийиб намойиш қилишгани билан нега асосан эркаклар намойишга кўпроқ келишади? Нега ҳамма нарса эркакларнинг истак хоҳишига кўра тайёрланади? Соҳил бўйига боришганида ҳам эркакларга ёқадиганидан кийишга ҳаракат қилишади. Нимага шунақа экан, нима деб ўйлайсан?

– Ҳеч ўйлаб кўрмаган эканман, бироқ тўғри гапни айтдинг. Мода дегани эркакларнинг кўнгилхушликлари ва аёлларнинг аҳмоқликларига асосланиб ривожланади. Бу дунё азалдан шу эди, шундай бўлиб қолади, нима ҳам қилар эдик.

“Йўқ асло ундай бўлмаган”, – дея олмади.

Фотима ҳеч нарсага тушуна олмаган эди. Қизиқ, Ўзлем ҳам ўзига ўхшаб бу юришларидан ич-ичидан эзилаётган, сиқилаётганмикин? Аллоҳнинг олдида қилган қилмишидан уялаётганмикин?

– Гуноҳ деган нарсани унутиб қўйдик, нақадар шармандалик, шундай эмасми?

Ўзлемдан ҳеч қандай жавоб бўлмагач, унинг динга эътибори ҳам, ҳурмати ҳам йўқлигини тушунди. Фотима ўзига ўхшаган бирортасини топиб у билан суҳбатлашишни, дардлашишни истарди.

Шу пайт Бону уларнинг олдиларига келиб:

– Икки соатдан бери нималарни гаплашяпсизлар, юрагим сиқилиб кетди. Нежла ҳам бировларни илинтириш билан овора, бир ўзим қолиб кетдим.

Ўзлем Бонуни кўрганида бир воқеа ёдига тушди. Унутиб бўлмайдиган воқеа.

Фотима ҳам Бону билан ҳазиллаша бошлади:

– Сен ҳам ўзингга бирортасини топиб ол. Сен билан ҳеч кимнинг иши бўлмаяптими?

– Бўляпти. Мени бу ҳолда кўриб ҳалигинақалардан деб ўйлаяпти. Шунақанги жаҳлим чиқяптики, сўз билан тушунтира олмайман. Ёнида рафиқаси, қизи ва ўғли бор. У бўлса уялмасдан... Ахир унинг ўғли тенгиман. Узр қизи тенгиман. Лекин у номуссизда виждон бормиди? Эҳ дада, сизни деб шу кунларга тушиб ўтирибмана.

Бонунинг кўзлари ёшланган эди. Кейин бориб ўрнига ўтирди.

Ўзлем ҳам Бонунинг аҳволига жуда ачинар эди. Аслида инсон сифатида Бонунинг яхши томонлари кўп эди. Ғарбдан эсган шамоллар бўронга айланиб ёшларнинг баъзиларини шу оловда ёққан бўлса, қолганларини бошқа шаклда куйдирган эди. Ўзлем Фотимага ўгирилиб уни қаттиқ қайғуга солган бир воқеани гапира бошлади:

– Истанбулга аввалги сафарларимда бир йигит билан танишиб қолдим. Туппа-тузук бола эди.

Орадан вақт ўтиб, машҳур бўлгим келди. Маникен бўлишга қарор қилдим. Уларни кўрганимда нима камим бор дедим. Истанбулга келдим. Ўша йигитни бир куни яна кўриб қолганимда кўзларимга ишона олмадим: бўянган, тирноқларини ўстириб, бўяб олган эди. Қулоқларига зирак тақиб олиб, сузилиб гапирар эди. Унинг бу аҳволини кўриб жуда хафа бўлдим. Бориб сўрадим:

– Жуда ўзгариб кетибсан, бу нима аҳвол? – дедим.

– Нима қилай? Инсон шундай қилса тезроқ кўтарилар экан бу оламда.

– Бўлиши мумкин эмас, сенга таъсир қилган у бу нарса бўлиши керак.

Беркитиб ўтирмай, деди:

– Ҳа, Жамил бей таъсир қилди. Лўттибозмиш. Ҳозир бирга яшаяпмиз. У бундан умуман ҳижолат бўлмас, одамлар орасида ҳам ҳурмати баланд эди. Бону кўрганимда ўша воқеани эсладим. Унга ким таъсир қилган экан?

– Тўғри айтасан, Ўзлем. Бону ўзининг ҳолати, яшаётган ҳаётидан нафратланади. Бошидан нималар ўтганини ҳеч била олмадим. Уйда ўзимиз қолганимизда гапиртираман ҳали.

Фотиманинг кунлари шу тарзда ўтар эди.

Бошлиғи Недим бей анчадан бери Европа сафарида бўлгани учун ҳали ҳам ўша айтмоқчи бўлган гапини айта олмаган эди. Бошлиғи уни кўрган заҳоти илиқ қаршилади:

– Хуш келибсиз, Недим бей. Сафарингиз яхши ўтдими?

– Хушвақт бўл, Демет. Жуда яхши ўтди. Ўнлаб намойишларни томоша қилдим. Париждан янги мода журналлари олдим. Бу йил ранглар бутунлай ўзгариб кетибди.

Фотима ўзига ўзи деди:

– Ўзгаради-да, шундоғам ўз билганимиздай эмас, уларнинг хоҳишига кўра кийинамиз.

Сўнг Эмель хонимни чақириб:

– Нима гаплар Эмель? Охирги моделларимизнинг савдоси қандай кетяпти? – дея сўради.

– Жуда яхши кетяпти, Недим бей. Ўтган ойда “Баҳор” номли моделимиз 1500 та буюртма олди.

Керакли маълумотларни олгач, Эмель хонимга рухсат бериб, Фотима билан ёлғиз қолишди.

Фотима ҳаяжонлана бошлади. Бирор ножўя таклиф киритса, нима қиламан, деб ўйлади.

Недим бей бирор нарса дейишга улгурмай хонага унинг рафиқаси кириб келди. Уларни хонада ёлғиз кўриб аёлининг кайфияти бузилиб, қовоғини солиб олди. Фотимага ҳам маъноли қараб қўйди.

Шўрлик аёллар... Эрларини доим кузатиб юришга мажбур эдилар. Ҳаётлари шубҳа билан ўтар, хотиржам яшай олмас эдилар. Недим бей икки соатда келаман деб чиқиб кетгани эса Нозли хонимга қўл келган эди. У Фотимани секин–аста билдирмай сўроқ қилар эди:

– Неча ёшдасиз?

– Йигирма.

– Учрашиб юрадиганинг борми? Албатта, борлиги аниқ-ку, мен ҳам сўраб қўйдим-да.

– Йўқ. Менга уйланиш уйланмаслиги аниқ бўлмаган бир одам билан асло учрашувларга чиқмайман. Ҳозир зино сўзининг ўрнига учрашиб юриш дейишади. Худди кинолардагидай. Ғарбликлар урушда осон йўл билан ютдик десалар керак.

Нозли хоним тушуна олмай сўради:

– Тушунмадим, учрашиб юриш билан урушнинг нима алоқаси бор?

– Тарихда инглизлар ерларини кенгайтириш ниятида юртимизга қўшин тортишган эди. Ҳозир эса тупроғимизни эмас, ёшларимизни ўзлариники қилиб тарафдорларини орттиришмоқда.

– Тушунарли, сенинг дунёқарашинг бошқача экан. Демак сен уйланиш нияти бўлмаганлар билан юрмайсан. Айт-чи, оилали эркак учраб қолса нима қиласан?

– Аллоҳ асрасин. Умуман рози бўлмайман.

– Бирор марта бўлса ҳам оилали эркакдан таклиф бўлганми?

– Жуу-у-уда кўп марта бўлган. Бу ерга ишга киргунимча ҳамма хўжайинлардан таклиф олардим. Фақатгина бу ерда ундай нарсага дуч келмадим.

– Дуч келсанг нима қиласан?

Манба: Azon.uz “Замин” янгиликларини “Youtube”да кузатиб боринг