Истанбул кечаси. “Башакшеҳир” майдонида ўйин охирлаши билан бирга, трибуналар олдида ўзгача лаҳза бошланди: Элдор Шомуродов қўлидаги майда жиҳозини четга сурди-ю, тўғри ёш мухлислар томон йўналди. Апельсин либосли болакайлар, қўлида клуб шарфи ва миллий байроқлар билан турган томошабинлар бир зумда олдинга интилди. Элдор уларни навбатма-навбат бағрига босди, қўл бериб сўрашди, кимнингдир елкасига қўл қўйди — стадиондаги кайфият янада кўтарилди.
Кадрларда кўрилаётган манзара самимий: болаларнинг кўзи ёниб, қувончга тўлиб кетган, катталар эса телефонларини кўтариб ана шу лаҳзани акс эттиришга ошиқ. Бир неча болакай Элдорни қучоқлаб, у билан қўш-қўл бўлиб суратга тушишга улгуради — хурсандчилик чегара билмайди. Хавфсизлик ходимлари ва клуб ходимлари ёнда турса-да, бундай илиқ мулоқотга йўл очиб, болаларга юлдузига яқиндан “салом” айтиш имконини берди.
Шомуродовнинг бу ҳаракати — оддий ишора эмас, катта маъно. У майдондаги меҳнатдан сўнг ҳам мухлисни энг муҳим шерик сифатида кўради. Ёш авлод учун эса бу — футболни янада севдирувчи, меҳнат ва интизомга чорловчи катта мотивация. Болалик орзуси — кумири билан бир метр масофада қўл бериб кўришиш — шу кечада ҳақиқатга айланди.
Мухлислар учун бу каби лаҳзалар ўйин натижасидан ҳам қиммат. Чунки стадион — фақат гол ва ҳисоб эмас; у ерда меҳр, ҳурмат ва эътибор ҳам бор. Элдорнинг трибуна олдига бориб, болаларни оғушига олиши айнан шу қийматларнинг яққол ифодаси бўлди. Шу боисдан ҳам кадрлардаги қувонч, кулгу ва ҳаяжон — бир футболчининг инсоний муносабати қанчалик катта таъсир қила олишини кўрсатади.
Қисқаси, Истанбулдаги бу кеча “Албатта, майдондаги кураш — шараф, мухлисга меҳр — мукофот" деган ғояни яна бир бор тасдиқлади. Болалар учун унутилмас кун, Элдор учун эса мухлислар қалбига яна бир қадам яқинлашиш — ана шундай ёрқин хотиралар футболни янада гўзал қилади.
«Замин»ни Telegram’да ўқинг!
