Ўша куни ёмғир жуда кучли эди. Дарсдан чиққан Ойбек бекатда автобус кутаётганди. Бирдан кўзи йўл четида ивиб турган бир ўсмир йигитга тушди. У жуда юпун кийимда эди, ёмғирдан ҳимояланиш учун устида фақат юпқа курткаси бор эди.
Ойбек унга яқинлашди ва деди:
– Соябоним остига киринг, совқотиб қоласиз!
Нотаниш йигит дастлаб ҳайрон бўлиб, кейин илтифот билан унинг соябони остига кирди. Икки ёш шу куни танишиб олишди. Ўша йигитнинг исми Жавлон экан. У яқинда шаҳарга кўчиб келган, оиласи унча бадавлат эмас эди. Ойбек ва Жавлон орасида тезда самимий дўстлик бошланди.
Ойбек ҳар доим Жавлоннинг ёнида бўлишга, уни қўллаб-қувватлашга ҳаракат қилар эди. Ота-онаси унга янги кийим ёки китоб олиб берса, дарҳол Жавлон билан баҳам кўришга ошиқарди.
Кунлар ўтди, йиллар кетидан йиллар ўтди. Ойбек ва Жавлон ўқишни тамомлашди, йўллари вақтинча айрилди. Ойбек чет элга ўқишга кетди, Жавлон эса оиласига ёрдам бериш учун шаҳарда ишлашни бошлади.
Орадан узоқ вақт ўтди. Бир куни Ойбек оғир вазиятга тушди. Қалбан тушкун, ёрдамга муҳтож бўлиб қолди. Ўз юртига қайтиб келгач, ўзини жуда ёлғиз сезарди. Шунда телефонига бегона рақамдан қўнғироқ бўлди:
– Ассалому алайкум, Ойбек ака. Мен Жавлонман. Сизни узоқ қидирдим, яхши эканингизни эшитиб жуда қувондим. Бирор ёрдам керак эмасми?
Ойбекнинг кўзларига ёш қалқиб чиқди. Ёмғирли кунда берилган соябон остидаги меҳр-оқибат, орадан неча йил ўтган бўлса ҳам ўчмаган экан.
Ҳақиқий дўстликнинг сири ҳам шунда эди: инсон қалбига бир марта экилган меҳр уруғи ҳеч қачон сўнмайди.
Ctrl
Enter
Хато топдИнгизми
Иборани ажратиб Ctrl+Enter тугмасини босингМавзуга оид янгиликлар
