Она меҳри (Ҳикоя)

Қишнинг совуқ кунларидан бири эди. Бир аёл бозорга бориб, болалари учун озиқ-овқат харид қилди. Чарчаган бўлса-да, сумкаларини маҳкам ушлаган ҳолда уйга қайтди.

Йўлда аёл кичик бир болани кўриб қолди. У қалин кийим киймаган, совуқдан қалтираб турарди. Аёл боланинг олдига бориб, унга илиқ табассум билан қаради.

– Болажон, сени кимдир кутяптими? – деб сўради аёл.

Бола бош чайқади.

– Онанг қаерда?

Бола кўзларини ерга тикиб, шивирлади:

– Менинг онам йўқ…

Аёлнинг юраги сиқилди. У болага пальто ва қўлқопларини берди. Сўнг уни бозорга олиб бориб, иссиқ овқат билан меҳмон қилди.

Орадан йиллар ўтди. Ўша бола улғайиб, яхши инсон бўлиб етишди. У ҳеч қачон ўша ношинос аёлнинг меҳрини унута олмади.

Она меҳри фақат ўз боласига эмас, балки меҳрга муҳтож ҳар бир болага етиб бориши керак. «Замин»ни Telegram’да ўқинг!