Қишнинг совуқ кунларидан бири эди. Бир аёл бозорга бориб, болалари учун озиқ-овқат харид қилди. Чарчаган бўлса-да, сумкаларини маҳкам ушлаган ҳолда уйга қайтди.
Йўлда аёл кичик бир болани кўриб қолди. У қалин кийим киймаган, совуқдан қалтираб турарди. Аёл боланинг олдига бориб, унга илиқ табассум билан қаради.
– Болажон, сени кимдир кутяптими? – деб сўради аёл.
Бола бош чайқади.
– Онанг қаерда?
Бола кўзларини ерга тикиб, шивирлади:
– Менинг онам йўқ…
Аёлнинг юраги сиқилди. У болага пальто ва қўлқопларини берди. Сўнг уни бозорга олиб бориб, иссиқ овқат билан меҳмон қилди.
Орадан йиллар ўтди. Ўша бола улғайиб, яхши инсон бўлиб етишди. У ҳеч қачон ўша ношинос аёлнинг меҳрини унута олмади.
Она меҳри фақат ўз боласига эмас, балки меҳрга муҳтож ҳар бир болага етиб бориши керак.
Ctrl
Enter
Хато топдИнгизми
Иборани ажратиб Ctrl+Enter тугмасини босингМавзуга оид янгиликлар
