Har qanday insonning qalbida umid, mehr va sevgiga bo‘lgan ehtiyoj yashaydi. Ba’zan hayot og‘ir kechadi, ruh tushadi, ishonch yo‘qolgandek bo‘ladi. Ammo aynan shunday paytlarda sevgiga ishonish — insonni qutqaradi, uni yana tiklaydi. Mana shuning o‘zi — hayotda adashmaslikning kalitidir, deb bejiz aytilmaydi.
Sevgi bu — faqat ikki inson o‘rtasidagi romantik hislar emas. Bu — oilaga, farzandlarga, vatanga, insonlarga bo‘lgan chuqur mehr. Sevgi bor joyda nafratga o‘rin yo‘q. Shuning uchun ham sevgiga ishongan odam og‘riqqa qaramay yuradi, tushkunlikka qaramay kurashadi va yolg‘izlikka qaramay umid qilib yashaydi.
Ba’zi insonlar sevgida alam tatigan, ishonchi singan bo‘lishi mumkin. Ammo shu bilan sevgidan kechish kerak degani emas. Hayotda adolatsizlik bo‘ladi, yurak og‘riydi, ammo shu dardlar ortida sevgi yana paydo bo‘lishi mumkinligini unutmaslik lozim. Chunki sevgi — shifo. U insonning qalbidagi zaharni, xafagarchilikni, yolg‘onlardan qolgan og‘riqni toza qilib tashlaydi.
Sevgiga ishonganlar, har qancha yiqilgan bo‘lsa-da, qayta turadi. Ular qalbini toza saqlaydi, nafratga ergashmaydi. Ular bilishadi: bir kun kelib haqiqiy sevgi yo‘lini topadi. Va u paytda o‘tmishdagi og‘riqlar ham ma’no kasb etadi — ular insonni ruhan pishitganini anglatadi.
Haqiqiy sevgi insonni o‘zgartiradi. U yana yaxshi inson bo‘lishga undaydi. Sabr, inoyat, kechirish kabi insoniy fazilatlar aynan sevgi tufayli yurakda uyg‘onadi. Shuning uchun ham sevgiga ishongan inson hayotda adashmaydi — u kimni sevishni, kimdan yurakni asrashni vaqti kelganda bilib oladi.
Hayot shunday sinovlardan iboratki, faqat sevgi bor qalbgina bu to‘siqlarni yengib o‘ta oladi. Agar hozir sevgiga ishonish qiyin bo‘lsa, bir kun kelib sevilganingizni his etgan paytda bu ishonch to‘g‘ri bo‘lganini anglaysiz.
Sevgiga ishonganlar boshqalardan farqli. Ular ko‘proq his qiladi, ko‘proq kechiradi, ko‘proq qadrlaydi. Shuning uchun ham ular hayotda adashmaydi. Chunki ular tanlaydigan yo‘l — qalb yo‘li, ruh yo‘li, insonylik yo‘li.
