Париж жамоаси устози Луис Энрике УEФА Суперкубоги доирасида «Тоттенҳэм» устидан қўлга киритилган ғалаба борасида фикр алмашар экан, рақибни олқишлашдан бошлади. Унинг таъкидлашича, лондонликлар бугун жуда ажойиб ўйин намойиш этишди, айни пайтда айрим эпизодларда ҳатто ўз жамоасидан кучлироқ кўринган лаҳзалар ҳам бўлди. Энрикега кўра, вазият воқеан қийин эди, аммо жамоа охирги дақиқага қадар ирода кўрсатиб, майдонда курашни тўхтатмади.
«Менимча, “Тоттенҳэм” бугун жуда ажойиб ўйин кўрсатди. Улар бугун биздан кучлироқ кўринишди. Вазият қийин эди. Учрашув охиригача кураша олдик. Бу адолатли ёки йўқлигини билмайман, лекин бу футбол ва биз мухлисларимиз учун хурсандмиз», — деди мураббий, ғалаба ортидан қайд этилган ҳис-туйғуларни очиқ баён этар экан. Ушбу жумлаларда у натижани баҳолашда реализм ва ҳурматни бирга қўллайди: рақобатга юқори баҳо, ўз жамоасининг характерига эса алоҳида таъриф.
У энди ўйиннинг умумий киштиси ҳақида ҳам тўхталиб, тайёргарлик жадвали қисқалигини яширмади. «Ўйин ҳақида кўп нарса деб айта олмайман. Чунки биз бу баҳсга 5–6 кун тайёргарлик кўрдик. Бироқ бу совринни қўлга киритиш жуда ёқимли бўлди», — дея қўшимча қилди Луис Энрике. Яъни, қисқа муддатли циклда тактик режани йиғиш, ўйинчиларни қайта тиклаш ва ритм топиш осон бўлгани йўқ, аммо барибир соврин кўтариш ҳисси барча қийинчиликларни қоплади.
Мазкур баёнотлардаги асосий уқубат — рақибга нисбатан ҳурмат, ўз жамоасига ишонч ва мухлисларга бағишланган миннатдорлик. Энрике «адолат» масаласини қайд этар экан, футболдаги эҳтимолий бурилишлар, охирги лаҳзалардаги характер ва жамоавий руҳ кўп нарсани ҳал қилиб қўйишини уқтиради. Шунинг учун ҳам у натижани катта шовқин билан эмас, балки синчиклаб таҳлил ва сокин ифтихор билан қабул қилади.
Шу билан бирга, устознинг «5–6 кун» деган таъкидлари мусобақа тақвими қай даражада зич эканига ишора қилади: қисқа тайёргарликка қарамай, ўйин тизимини йўлга қўйиш, захирадан кирган футболчилар таъсирини ошириш ва рақиб қаршилигини синдириш каби вазифалар ўз вақтида бажарилгани кўринди. Албатта, бундай паллада натижа биринчи ўринда туради, аммо унга етгунига қадар қилинадиган юзага келмаган меҳнат — тезлик, интизом, «иккинчи тўп» учун кураш ва стандартлардаги аниқлик — барчаси зафарнинг яширин арқонлари.
Хулоса бир оз содда: устоз рақибни таҳсин этди, жамоасининг қайтиш салоҳиятини эътироф қилди ва совринни мухлислар билан бўлишишдан хурсанд эканини айтди. Рақобат шиддати пасаймайди — аммо Энрике услубидаги реализм, меҳнат ва тинимсиз тактик изланиш шундай ўйинларда ўз мевасини беради.
