Жавоҳир болалигидан қишлоқдаги эски дала ёнида ўйнашни яхши кўрарди. Бу ерда у дўстлари билан чопиб юрарди, дарахтларга чиқарди, баъзан эса ёлғиз ўтириб, осмонни томоша қиларди. Эски дала унга ҳар доим сирли ва жозибали туюларди.
Орадан йиллар ўтди. Жавоҳир катта бўлди, шаҳарга кўчиб кетди, яхши таълим олди ва муваффақиятли тадбиркорга айланди. Аммо у ҳеч қачон ўша эски далани унута олмади.
Бир куни у қишлоғига қайтди. У болалигида ўйнаган жойга келиб, ҳайратга тушди. Энди у ерда баланд-баланд бинолар қурилган, дарахтлар кесилган, ҳамма нарса ўзгариб кетган эди.
Жавоҳир кўзларини юмди ва юрагида болалигидаги илиқликни ҳис қилди. У ўша йилларни эслади, дўстларини, қувончларини...
— Вақт ўтади, ҳамма нарса ўзгаради, — деди у ўзига. — Аммо хотиралар қалбимизда абадий қолади.
[b][/b]
Ctrl
Enter
Хато топдИнгизми
Иборани ажратиб Ctrl+Enter тугмасини босингМавзуга оид янгиликлар
